Best albums of 2011

Wols - "Unframe" on Pingipung - www.pingipung.de

Pimmon - "The Oansome Orbit" on Room40 - www.room40.org

Janek Schaefer - "Double Exposure" on Crónica - www.cronicaelectronica.com

Francisco López - "Untitled #275" on Unsounds - www.unsounds.com

Stephan Mathieu - "A Static Place" on 12K - www.12k.com

Cindytalk - "Hold Everything Dear" on Editions Mego - www.editionsmego.com

Zeitkratzer - "Karlheinz Stockhausen" on Zeitkratzer Records - www.zeitkratzer.de

David Sylvian - "Died In the Wool" on Samadhisound Label - www.samadhisound.com

Rehberg/Schmickler - "USA" on Pan - www.pan-act.com

Reinhold Friedl - "Eight Equidistant Pure Wave Oscillators, While Slipping Very Slowly To A Unison, Textually Spatialised On Eight Speakers, Concret, 60 Minutes" on Room40 - www.room40.org

Chris Watson & Marcus Davidson - "Cross-Pollination" on Touch - www.touchmusic.org

BJ Nilsen & Stillupsteypa - "Big Shadow Montana" on The Helen Scarsdale Agency - www.helenscarsdale.com

Bill Gould & Jared Blum - "The Talking Book" on Koolarrow Records - www.koolarrow.com

Francisco López : untitled #275 (excerpt)

Ghost of a face.

Best reads of 2011

'Blödmaschinen - Die Fabrikation der Stupidität' - Markus Metz & Georg Seesslen - Edition Suhrkamp.

'Crimea. The Last Crusade.' - Orlando Figes - Penguin Books Ltd London.

'Bloodlands. Europe Between Hitler and Stalin.' - Timothy Snyder - Perseus Books.

'Hemelsblauw' - Jan Lauwereyns - De Bezige Bij Amsterdam.

'Zoo van het denken' - Peter Verhelst - Prometheus Amsterdam.

Francisco López vs. Zeitkratzer

A couple of days ago I had a vision that German new music ensemble Zeitkratzer played 'untitled #231' from 'untitled (2009)', the new album of Francisco López on Baskaru. I'm convinced that they could make something spectacular of this ultradeep, spectral and multilayered sound. But just now the label Unsounds released 'untitled #275', a collaboration of López with Dutch new music man Reinier Van Houdt of the Ensemble MAE. This is fabulous as well. The two part work is based on a kind of radical reconception of the piano, see the Reinhold Friedl album 'Inside Piano' from a couple of months ago. 'Movement 1' starts with some serious rhythmical thumping on the piano. Later other orchestral sounds join in. This remains a typical López composition with loud parts and relatively silent parts, where you can only hear the musician(s) rumbling with instruments amidst some white noise. The last minutes of 'Movement 1' are particularly beautifull with a stark melody of four notes repeated endlessly and some minimalistic piano playing. In 'Movement 2' López explores and transforms the piano part in his studio to a fascinating electro-acoustic composition of 35 minutes. This is probably the best contemporary 'classical' music you will hear this year made by an electronic artist.

http://www.unsounds.com/26u.html

Francisco López - 'Untitled (2009)'

I'm a fan of Francisco López. It would take a lifetime to follow everything he produces but once in a while I pick something out. After 'köllt/kulu' here's another nice release, this time on the French label Baskaru. 'untitled (2009)' is a good starting point if you don't know López yet. It's noise but soothing, structured & organic. For this album he worked together with Phill Niblock, Rutger Zuydervelt of Machinefabriek and others. Although the sounds are derived from natural sources most of the time you can't figure out what you are hearing. Which is part of the process of course. Luckily the nicely designed innersleeve contains some references and info. Impressive and timeless stuff!

http://www.baskaru.com/karu20.htm

Janek Schaefer - 'Double Exposure'

Excellent new concept double album by Janek Schaefer on Crónica. His best to date. 12 commissioned pieces that range from dreamy to truly hairraising. 'Asleep at the weel...' is absolutely fabulous. An installation consisting of ghost cars & in-car soundtracks. The 20 minute piece on the album documents the dangers of overconsumption & overuse of natural resources from inside the biggest culprit of the last century: the rise & fall of the car. It's like praying for survival inside an erupted vocano. It's really quite spellbinding. One of my favourite albums of the year 2012.

www.cronicaelectronica.org

Pimmon - 'Yicco'

Nieuw album van Pimmon 'The Oansome Orbit' is nu uit op Room40 http://room40.org/store/PIMMON_OANSOME.

De brakke Hond 0411

Speciale boomeditie van het literaire tijdschrift 'De Brakke Hond' met 4 gedichten van Peter W.: 'Idioticon', 'B4 I Leave', 'Belle Au Bois Dormant' en 'Nom De Plume'.

www.debrakkehond.be

Mazzy Star - 'Common Burn'

At last two new songs by Mazzy Star. The last new work from reclusive David Roback & breathtakingly beautifull Hope Sandoval dates already back from 1995! Roback kind of retired to Norway. Sandoval released two intimate soloalbums and worked together with almost everyone: The Jesus & Mary Chain, Bert Jansch, The Chemical Brothers, Massive Attack, Vetiver and more. The world has changed considerably since Roback and Sandoval last got together. After 16 years you would think that they would release something like 'the best record of the year'. But 'Common Burn' is vintage Mazzy Star, with that trademark crystal clear guitar sound we all know & some beautifull harmonica by Sandoval. Great ambiguous lyrics too! A well produced but very laid down song. Not so mysterious & dreamy as before. 'Common Burn' is not revolutionary or worldshaking but simply a gorgeous song. It's like Roback & Sandoval knew that nobody - not even the record companies! - is really waiting for a new Mazzy Star (Mazzy who?) album after all these years. But this means that the couple sounded relaxed enough with eachother to bring out their best music to date. A full album & a tour follow early next year.

EAM conference "Material Meanings" - University of Kent at Canterbury UK - 7-9 September 2012

Received an invitation from the 'European Network for Avant-Garde and Modernism Studies' to submit a paper for their 'Third Biannual Conference of the European Network for Avant-Garde and Modernism Studies' at the University of Kent in september 2012. This conference investigates the avant-garde's reconfiguration of matter and materials in the quest to generate new meanings and effects. To be honest, for the moment I have absolutely no time to contribute anything at all. I do see something though in co-authorship or editorship with other experimental artists or musicians. If there's any interest around the world, feel free to contact me at any time.

http://www.eam-europe.be/

Zeitkratzer plays Karlheinz Stockhausen

You can't say listening to a Zeitkratzer album is a 'nice' experience. The ensemble plays with all possible forms and conventions. They can switch from Lou Reed or Whitenoise to Alvin Lucier in one minute. It takes a little bit of effort to get into their world. But the result is rewarding. The Karlheinz Stockhausen album that just come out is one of their easier ones and certainly one of the albums of this warm autumn. Although he threw away all musical conventions Stockhausen was never really a rebel. He fits in quite nicely in the timeline of contemporary composers. He has a reputation of turning chaos into beauty. So, Zeitkratzer plays Karlheinz Stockhausen. No notations or notes. The musicians only get some instructions from the composer and have to play the score intuitively. The result is, well, remarkable and absolutely gorgeous... Although the two works come from a different world the climaxing 'Setz die Segel zur Sonne' could be a precursor or the originator of Pink Floyd's 'Set the Controls to the Heart of the Sun'. Same era. Same title. Release date of 'Zeitkratzer plays Karlheinz Stockhausen': 29 november.

http://www.zeitkratzer.de/

Reinhold Friedl - 'Eight Equidistant pure wave oscillators,...'

Zeitkratzer renaissance man Reinhold Friedl releases one interesting record after the other. 'Inside piano' still rings in our ears and here's already another project. You can hardly call 'Eight Equidistant Pure Wave Oscillators, While Slipping Very Slowly To A Unison, Textually Spatialised On Eight Speakers, Concret, 60 Minutes' a follow-up to 'Inside piano' because it is a completely different concept. While listening I kept asking myself: how can you play this album on a 2-speaker system when it was made with 8? How can I listen to this in the right way. I noticed too that you have to put the volume at a certain level to hear all the details, overtones, fluctuations and the sound jumping from one speaker to another until they all get together in unison. If volume is too low it becomes a background mesh. I really enjoy this one though. Very quiet & calming sounds. This album really deserves a lot of attention. Very special indeed!

http://www.room40.org/store/REINHOLD_FRIEDL_8_OSCILLATORS

'Das Kapital' in Art04.

My English poem 'Das Kapital' was published in Art04, the threemonthly magazine of VC De Geus in Harelbeke.

http://www.vcdegeus.be/pagina9.html

Peter Wullen op Klara door Bart Stouten

http://radio.klara.be/radio/10_programmas.php?datum=110714&xml_program=KL28110714MTUI.xml

Op donderdag 14 juli omstreeks 18u15 las Bart Stouten aan het begin van de uitzending De Tuin Van Eden op Klara, zo ergens tussen muziek van Duke Ellington en Kurt Weill, het gedicht 'Alcaline' voor. Het gedicht verscheen eerder in de dichtbundel 'Kelp' van uitgeverij 3-Werf uit Moeskroen en kreeg nu een tweede stem op Klara dankzij Bart Stouten.

'Duister' en 'Schibboleth' van Peter W. kun je nog steeds beluisteren via de volgende link: http://radio.klara.be/radio/10_programmas.php?datum=110317&xml_program=KL11110317NTUI.xml

To Be A Dad Again - 'Angel'

David Sylvian - 'Random acts of senseless violence'

ACTS OF . . . from GL on Vimeo.

Remember Oslo 22.07.2011. 'Random acts of senseless violence' by David Sylvian.

R/S (REHBERG / SCHMICKLER) 'USA'

Cathedrals of noise by Herrn Rehberg und Schmickler.

http://www.pan-act.com/pages/releases/pan18.html

Fennesz - 'Seven Stars'

Fennesz's first solo release since "Black Sea" [Touch # TO:76, 2008] is a 4 track 10" vinyl, with a CD version due in September 2011. It will also be available as a digital download. Using acoustic and electric guitars, bass, synths, computers, Fennesz continues to engage and entrance us in equal measure.

http://www.touchmusic.org.uk/

Cindytalk - 'Hold everything dear'

Return to form of newwave pioneer.

http://editionsmego.com/release/eMEGO+122V

Biosphere - 'N-Plants'

Best Biosphere album in almost 20 years.

'The Bee Symphony' by Chris Watson & Marcus Richardson

'The Bee Symphony' by Chris Watson & Marcus Davidson is certainly one of the strangest albums of the year. 'The Bee Symphony' explores the vocal harmonies between humans and honey bees. If bees had human voices they would probably sound like this. It's a strange experiment and one that certainly proves somehow that humans still don't really understand animal soundworlds. A vocal choir tries to sing like bees on this album. At first they sound very lazy and dull. Wieeee.... wieeee.... Like the bees are too bored or drunk to keep up a tonal range. Maybe they really are drunk on nectar. Later on we hear some more exhilarating sounds. A nice alternation between male and female voices and some very ethereal harmonies. In the end the buzzing sound dies down when the bees retreat in their hives to go to sleep. Imitating bees is not new of course. Canadian artist Sarah Peebles did it before. 'The bees' by Animal Collective is one of the weirdest songs ever, but a 'bee symphony' is quite fascinating and new. It's been performed on the BCC and it's one of these albums that we keep on playing in our mp3. Buzz... Buzz... Very extraordinary!

http://www.touchmusic.org/thebeesymphony/

Scott Walker - An excerpt from Duet For One

"Blödmaschinen: Die Fabrikation der Stupidität" von Markus Metz, Georg Seeßlen

"In einer Konsensgesellschaft unterdrückt man das gefährliche Denken durch zwei sehr bewährte Mittel. Man überträgt ihm gesellschaftlich einen Geruch. Denken ist peinlich, vor allem öffentlich. Eine Art, sich danebenzubenehmen. Und weil aber das Denken trotz allem nie ganz verleugnen kann, aus einem Vergnügen entstanden zu sein (the best things in life are free!), geht es darum, andere Dinge an seine Stelle zu setzen. Wir nennen sie: die Blödmaschinen."

"Blödmaschinen machen selten angst (na ja, ab und zu drehen sie durch, und das kostet Opfer), sie verlangen nur wenig Unterwerfung (dies aber dann regelmäßig und verläßlich), und sie versprechen jede Menge Vergnügen. Ordentliches, berechenbares, ungefährliches Vergnügen. Und gar nicht mal so teuer."

"Nicht der Religion der Dummheit zuzugehören bedeutet von daher bereits ein Wandeln am Rande des Wahns. Das nicht-dumme Subjekt, das sich nicht mitteilen kann, denkt in sich selber hinein. Das Nicht-Dumme, das sich nicht finden kann, sammelt sich um die Kulte der Neurosen. Die Neurose ist ein Ausweg aus der Dummheitsfalle. Die Helden der Nicht-Dummheit sind vor allem: öffentliche Neurotiker (in einer schizophrenen Welt). Da müssen wir durch."

www.suhrkamp.de

David Sylvian zingt Emily Dickinson

I should not dare to leave my friend,
Because -- because if he should die
While I was gone -- and I -- too late --
Should reach the Heart that wanted me --

If I should disappoint the eyes
That hunted -- hunted so -- to see --
And could not bear to shut until
They "noticed" me -- they noticed me --

If I should stab the patient faith
So sure I'd come -- so sure I'd come --
It listening -- listening -- went to sleep --
Telling my tardy name --

My Heart would wish it broke before --
Since breaking then -- since breaking then --
Were useless as next morning's sun --
Where midnight frosts -- had lain!

Censuur is overal. In de muziek, in de literatuur, in de cultuur in het algemeen. Niet zozeer de censuur van buitenuit of de cultuur die ons opgelegd wordt door de commerciële logica van massamedia en uitgeverijen. Die censuur kunnen we - als we sluw genoeg werken - nog makkelijk omzeilen. De censuur die van binnenuit komt, is veel erger. Daar krijgen we het gevoel dat het met de "denkende mens" afgelopen is. De Blödmaschinen draaien op volle toeren. De opgelegde logica van het neokapitalistische consumentisme leidt tot vervlakking, gagaisme en een verheerlijking van een soort common denominator als cultuur, waar je zelfs als argeloze meerwaardezoeker moeilijk aan ontsnapt.

Geen artiest was zich meer bewust van die zelfcensuur dan David Sylvian. Aan het begin van de noughties brak de voormalige popheld met de beperkingen die zijn alliantie met het muzieklabel Virgin met zich meebracht. Sindsdien maakte hij een aantal hermetische maar stijlvolle en tijdloze albums, die erg gesmaakt worden door een zekere 'incrowd', maar waar verder geen kat in geïnteresseerd lijkt. Ze hebben ongelijk. 'Manafon' uit 2009 was een triomf van de inhoud over de vorm, al mocht de vormgeving van Chris Bigg met tekeningen van Ruud Van Empel en Atsushi Fukui er ook wel wezen. De warme, gevoelvolle stem van Sylvian werd op dit album tegelijk naar voor geschoven in het geluidsbeeld en opmerkelijk teruggeschroefd. Vrijwel zonder pathos zong/droeg hij zijn snedige, poëtische teksten voor. De muzikale omlijsting werd minimaal gehouden. Uit die tegenstelling groeide een meesterwerk. 'Manafon' leek een fotonegatief van zijn vroegere werk. Alle elementen waren er wel nog, maar in een andere volgorde. Het verbond tussen de Weense experimentele scène onder leiding van Christian Fennesz en Sylvians sombere lyrics lokte gemengde reacties uit. De fans van weleer begrepen het album niet en vonden dat Sylvian maar gauw naar zijn poproots moest terugkeren. Anderen vonden 'Manafon' zijn beste album tot nu toe. Sylvian zelf bereikte eindelijk wat hij al decennialang betrachtte. De druk van het commerciële succes had hij aan den lijve ondervonden. Maar artistiek gezien was 'Manafon' een moeilijk te evenaren hoogtepunt in zijn muzikale loopbaan.

Het is nog even wachten om te zien welke richting Sylvian in de nabije toekomst uit wil. De compilatieplaat 'Sleepwalkers' van eerder dit jaar hernam enkele samenwerkingen van het laatste decennium, maar bevatte verder weinig nieuws. De nieuwe, luxueuze cd-box 'Died in the wool' is ook niet de opvolger van 'Manafon'. Het album draagt als ondertitel 'Manafon Variations'. Een aantal thema’s en nummers van 'Manafon' worden hernomen. Sylvian nam daarvoor de Japanse hedendaagse componist Dai Fujikura onder de arm (zie 'Five lines' op 'Sleepwalkers'). Waarom die herhalingsoefening? Fujikura voorzag de tracks van een hedendaags klassieke score. Jawel, hij liet een strijkkwartet los op de sobere arrangementen van 'Manafon'… We zijn na enkele beluisteringen nog steeds niet zeker of dat wel werkt. Soms lijken de twee concepten gewoon naast elkaar te bewegen. De score van Fujikura volgt de zanglijn van Sylvian niet, maar glijdt er veelal langs alsof de twee apart ontstaan zijn. Dat wordt pijnlijk duidelijk op de nieuwe versie van 'Small metal gods'. De originele versie straalde door zijn naaktheid de pijn van het denken uit. Hier smeren de strijkers van Fujikura het nummer vol stroop. We verkiezen nog steeds het ongenaakbare origineel.

De samenwerking met Fujikura werkt een stuk beter op het titelnummer 'Died in the wool'. Tekstueel graaft Sylvian hier dieper dan hij voordien ooit deed. Hij put zijn inspiratie uit de misdaadnovelle 'Died in the wool' van Ngaio Marsh over een moord op een Nieuw-Zeelandse schapenboerderij. De violen worden dit keer gelukkig voldoende ingekaderd door de strakke, muzikale begeleiding van Keith Rowe, John Butcher, Erik Honoré en Jan Bang. Erg fraai is de gezongen versie die Sylvian maakte van twee gedichten van de Amerikaanse dichteres Emily Dickinson. Daar blijkt nog maar eens zijn ongeëvenaard genie. Doe het hem eens na. Van twee negentiende-eeuwse gedichten maakt hij met instrumentale hulp van saxofonist Evan Parker, Christian Fennesz en Jan Bang hedendaagse, experimentele muziekstukken. Het Dickinson-gedicht ‘I should not dare’ is Sylvian op het lijf geschreven. Het gedicht heeft een zangerigheid in zich die zich uitstekend laat vertalen door de bariton van Sylvian. ‘A certain slant of light’ is opgedragen aan de onlangs overleden Mick Karn, strijdmakker van het eerste uur bij de band Japan. Het nummer wordt doormidden gesneden door een zeer mooie, instrumentale coda van Jan Bang en Erik Honoré.

Sylvian zou Sylvian niet zijn als hij ons niet vergastte op een buitengewone uitsmijter. De box bevat een tweede extra cd met een 18 minuten durende score, die hoort bij een geluidsinstallatie voor de Kunstbiënnale van de Canarische Eilanden, die hij opzette samen met Dai Fujikura. 'When we return you won’t recognize us' is een kregelige soundtrack waarin geluiden schijnbaar structuurloos opduiken en weer verdwijnen. Voor deze compositie werkte hij samen met experimentele coryfeëen als John Butcher, Arve Henriksen, Günther Müller, Toshimaru Nakamura en Eddie Prévost. Dit is ongetwijfeld zijn meest gewaagde compositie tot nu toe. Onze voorkeur gaat echter uit naar het zeer weemoedige 'Last days of december', een pijnlijke analyse van een echtscheiding. Hier passen de spectrale strijkers van Fujikura dan weer wonderwel bij. De autobiografische elementen zijn overduidelijk: 'What shall we tell them when they’ll ask/And they’ll ask'. Het is zeker een interessant experiment om de sobere aanpak van 'Manafon' te overgieten met een vleug klassiek. Maar van een meesterwerk blijf je beter af. 'Died in the wool' is op zijn best wanneer de strijkers gewoon functioneel op de achtergrond gedijen. Als herhalingsoefening van iemand die zichzelf nooit herhaalt is het album geen onverdeeld succes. Anderzijds is het bijna een mirakel dat dergelijke complexe albums überhaupt nog kunnen verschijnen en beluisterd worden. Uiterlijke of innerlijke censuur of niet, Sylvian maakt bij elke release door zijn koppige onverzettelijkheid en experimentele doortastendheid altijd erg veel goed.

'Died in the wool' van David Sylvian is nu uit op Samadhi Sound, www.samadhisound.com

http://www.medium4you.be/Pionierszoon-wordt-pionier-over.html

http://www.cuttingedge.nl/music/reviews/250114-david-sylvian-sleepwalkers-

http://www.cuttingedge.be/telex/4095-david-sylvian-gaat-klassiek

Sohrab - 'Shouting at dictators'

De Iraanse muzikant Sohrab, die enkele maanden geleden het wonderlijke ‘A hidden place’ uitbracht op het Britse Touch en hier http://www.cuttingedge.be/pages/3819-sohrab-interview-iraans-experiment-in-berlijn daarover uitgebreid aan het woord kwam, zit zwaar in de nesten. Sohrab, die actief deelnam aan de protesten in zijn land, slaagde er vorig jaar in om Iran te ontvluchten en om naar Duitsland te ontsnappen. Hij diende een aanvraag in om politiek asiel te verkrijgen en werd opgesloten in het interneringskamp in Brandenburg. Zijn aanvraag mislukte. Hij probeert nu de fondsen bij elkaar te brengen om een advocaat te betalen om in beroep te gaan tegen het vonnis van de Duitse immigratiediensten.

Als dat beroep mislukt, dan wordt hij hoogstwaarschijnlijk gedeporteerd naar Iran en meteen gearresteerd op de luchthaven van Teheran. Europa is zijn deportatiepolitiek aan het opschroeven, deels door de toenemende invloed van politiek rechts en deels door de toevloed van vluchtelingen door de zogenaamde ‘Arabische lente’. Zijn muzieklabel Touch probeert hem te helpen door een exclusieve track uit te brengen. De opbrengsten worden volledig gebruikt voor het beroep dat Sohrab wenst aan te spannen tegen zijn uitwijzing. ‘Fayrad bar dictator’ of ‘Shouting at dictators’ werd opgenomen tijdens het straatprotest in Teheran in de herfst van 2009.

Het nummer ‘Shouting at dictators’ bevat opnames van Iraanse burgers tijdens diezelfde straatprotesten. Niet alleen op openbare plaatsen maar elke avond om 22u00 verzamelden ze op de daken om leuzen te scanderen tegen de Iraanse regering. Af en toe werden de ‘Allah u akbar’ kreten onderbroken voor iets minder vriendelijke uitroepen als ‘Mag bar diktator’ oftewel ‘Dood aan de dictator’. Sohrab nam de stemmen op en maakte er een biezonder stemmige maar ook erg droevige en spookachtige soundtrack bij. De track kan gedownload en beluisterd worden via de volgende link:

http://touchshop.org/product_info.php?products_id=466

'Stairway to Heidegger' van Sjoerd de Jong

...

alsof ik niet zag
dat de vrouw
van de recensent
al aan het kruis
was gaan hangen

soms wou ik ook
dat ik met Doorman
zomaar reisde
waar de lucht zo ijl is
dat Groningers
hun hoofd verliezen

spullen uit rugzakken
verdwijnen
over woeste rotsen
Himalaya
een demon op onze hielen

of anders

een sigaartje
bij het pompstation

overkomt
de zoetste denkers

uit de dichtbundel 'Uit het lood' van Sjoerd de Jong, Prometheus 2011, ISBN 9789044617641

Mist - 'House'

http://www.cuttingedge.be/music/reviews/305846-mark-mcguire-a-young-persons-guide-to-

Mark McGuire, 'A young persons guide to'

Solouitstappen van Emeralds

Het Amerikaanse trio Emeralds staat voor schaamteloos ouderwets luisterplezier. De band put haar inspiratie uit een reeks veertig jaar oude platen en staat voor een terugkeer naar analoge opnamemethodes van het eind van de vorige eeuw. You love it or you hate it. Ook bij ons sloeg de twijfel in het begin meermaals toe. Kun je deze sprong naar het verleden wel vooruitgang noemen? In het zog van Emeralds volgde een resem groepen en projecten van over de ganse wereld, die hetzelfde betrachtten. Er zit dus sleet op het digitale tijdperk. De hang naar een organische, levende sound is groter dan ooit.

Emeralds spande vorig jaar de kroon van deze retrogressieve trend met het bejubelde 'Does it look like I’m here?'. In 2010 groeide het groepje rond John Elliott, Steve Hauschildt en Mark McGuire uit tot dé te volgen undergroundband. De leden zijn stuk voor stuk hyperactieve, muzikale bollebozen. Na de laatste Emeralds volgden talloze solouitstappen van de verschillende bandleden. Gitarist Mark McGuire bracht de uitstekende soloplaat 'Living with yourself' uit, een album vol gitaren en kinderstemmen gedrenkt in nostalgie naar een verloren kindertijd op het Amerikaanse platteland.

Nog beter doet hij het op 'A young persons guide to'. De verzamelaar bevat werk van de 24-jarige gitarist dat de laatste vier jaar in beperkte oplage verscheen. Een indrukwekkend palmares! Het succes van Emeralds maakte dat die verspreide uitingen eindelijk op één cdtje geperst werden. McGuire bespeelt de gitaar in alle mogelijke registers en toonaarden. De eerste cd gaat bijna grungeachtig van start met tracks als 'Dream team' en 'The Marfa lights'. We genoten verder vooral van 'Ghosts around a tree', dat drijft op radiostemmen en bizarre gitaarloops. Op de tweede cd vonden we de rustige gitaarpareltjes 'Skies', 'The invisible world' en 'Inside where it’s warm'.

Alsof dit allemaal nog niet genoeg is, heeft ook de synthwizard van Emeralds John Elliott een soloproject. Met Sam Goldberg vormt hij het duo Mist dat net het album 'House' uitbracht. Bij Mist denk je aan zwaar aangezette analoge synths à la Klaus Schulze, Tangerine Dream, Vangelis en zelfs Jean-Michel Jarre. Schrik je even van de namen? Geen nood. 'House' is een spannend gehouden cd met als hoogtepunt het tien minuten durende 'I can still hear your voice'. Mark McGuire en John Elliott van Emeralds zorgen voor een nostalgietrip van ruim drie uur. Voor één keer zijn de delen apart groter dan de som van de delen.

http://www.cuttingedge.be/music/reviews/305846-mark-mcguire-a-young-persons-guide-to-

http://www.cuttingedge.be/column/3517-de-kroonjuwelen-van-amerika-over-does-it-look-like-i-m-here-van-emeralds

Dalglish, 'Benacah drann deachd'

Sputterende laptops

De tegendraadse Chris Douglas timmert met zijn verschillende aliassen al ruim vijftien jaar aan de weg. Hij behoort tot die generatie Amerikaanse muzikanten die de te simpele beats van de techno vervingen door complexere structuren. Het genre kreeg de naam IDM (Intelligent Dance Music) en had halfweg de jaren negentig een beperkte aanhang in Europa en Amerika. Douglas bracht als O.S.T. en Dalglish een rist schier geniale maar hopeloos onvindbare albums uit. Zijn laatste opus 'Benacah drann deachd' is makkelijk op te sporen en te downloaden via de site van het label Highpoint Lowlife, dat er na deze release trouwens mee kapt.

De in Berlijn residerende Douglas aka O.S.T. aka Dalglish onderhoudt een sterke band met België. Met het Berlijnse VJ-gezelschap Transforma bracht hij in 2007 de experimentele muziekfilm 'Synken' uit op het Duitse cultlabel Shitkatapult in samenwerking met het Brusselse (!) audiovisuele platform Visual Kitchen. Abstracte beelden, grafische animatie, digitale beeldeffecten en complexe filmsequenties creëerden een bijna onwereldse, donker romantische beeldenwereld, waarin rare wezens en aliens rondzwierven. Douglas componeerde een aritmische, krakende, elektronische 5.1 surround soundtrack.

In 2009 dook hij terug op als O.S.T. met het overigens uitstekende en onvolprezen 'Waetka', dat uitkwam op het Zweedse iDEAL Recordings van Joachim Nordwall. Het is het meest complete album van Douglas tot nu toe. De abstracte natuurgeluiden van 'Synken' maakten plaats voor koele stadsnoise. Onderkoelde, experimentele elektronica van nummers met onuitspreekbare titels culmineerden in kletterende, ritmische soundscapes om dan opnieuw te verstillen in een bijna breekbare anticlimax. Enkele maanden later verscheen het album 'Ideom' van Dalglish op Record Label Records.

'Benacah drann deachd' is een vervolg op 'Waetka' en 'Ideom', al wordt het bij elke nieuwe release van Douglas wel wat weirder. De titels zijn dit keer vervangen door data. Dat zijn niet de dagen waarop de nummers opgenomen werden, getuige de track '1.7.2011' die zelfs even verwijst naar de nabije toekomst. Douglas componeert met de laptop. De muziek is abstracte noise met gesyncopeerde ritmes en af en toe een glimp van een melodie. De sluipende ambient van de begintrack '6.8.2002' maakt snel plaats voor noise en verkapte beats. Douglas maakt nog steeds ondoorgrondelijke en compromisloze albums. Als luisteraar moet je de moeite doen om onder te duiken in zijn bizarre geluidswereld. Niet voor ieders oor en ongetwijfeld het vreemdste album van het voorjaar.

http://www.cuttingedge.be/music/reviews/305807-dalglish-benacah-drann-deachd-

http://www.rektoverso.be/nummers/918-nr-40-maart-april-2010/1369-de-overlevingsdrang-van-een-elektropionier

Ira Cohen 1935-2011

Ira Harvey Cohen, of New York, NY, died peacefully on April 25th, 2011 at the age of 76. He will always be loved and always be missed. His legacy lives on. Ira Cohen was born in New York, NY on February 3rd, 1935. He is the son of the late Lester Cohen... and the late Faye Cohen. Mr. Cohen was an innovative and original poet, photographer, filmmaker, publisher, and editor. A self-described "Electronic Multimedia Shaman", he was an active humanist from the 1960s to the present. Mr. Cohen was educated at Horace Mann, Cornell and Columbia. He spent the early 1960s in Tangier, Morocco, where he lived and worked with William S. Burroughs, Brion Gysin, and Paul Bowles. While there, he prepared his first major work; editing and publishing the anthology Gnaoua (1964). This volume contained work by William S. Burroughs, Brion Gysin, Jack Smith, and others. In the late 1960s, he developed and perfected a photography process in his "Mylar Chamber", producing distorted, iconic photographic portraits of Jimi Hendrix, Jack Smith, Robert LaVigne, Angus MacLise, Pharaoh Sanders, and William S. Burroughs, among others. In 1968 he made his first film, The Invasion of Thunderbolt Pagoda, a baroque, underground experimental film. The following year he produced the experimental film Paradise Now in Amerika, documenting the Living Theatre’s 1968 tour. In the 1970s he lived in Kathmandu, Nepal, and operated the publishing house Bardo Matrix, publishing books and broadsheets on handmade rice paper by authors including Gregory Corso, Charles Henri Ford, Paul Bowles and Angus MacLise, as well as several books of his own such as Gilded Splinters and The Cosmic Crypt, illustrated by Petra Vogt. After returning to New York City in the early 1980s, he continued to write and publish poetry as well as stage exhibitions of his photography. In 1986, he directed the film Kings With Straw Mats, a documentary about the Kumbh Mela festival, India’s annual pilgrimage and gathering of sadhus and holy men, which premiered in 1996. His primary work since the early 1990s was as a poet and editor; he edited numerous books (Jack Smith’s Historical Treasures, Gustav Meyrink’s Petroleum Petroleum, and poetry anthologies Shamanic Warriors and Celestial Graffiti) and periodicals (Ins & Outs, Third Rail, Nexus, and 15 Minutes). Mr. Cohen was a participating artist in the Whitney Biennial 2006, Day for Night, which included his photographs of Jack Smith. In the last years of his life, in increasingly declining health, Mr. Cohen gave local poetry readings and received a steady stream of visitors to his home on 106th Street, where the widest possible array of friends and admirers would listen for hours as he would tell stories, read poems and cast insights. He leaves his loving children Raphael Cohen of New York, NY; Lakshmi Cohen of Denver, Colorado; David Schleifer of Massachusetts; and Donna Rafeeka of Egypt. He also leaves his loving daughter-in-laws Kristina Cohen and Janet Schleifer as well as his two grandchildren, Charlie and Jack Schleifer. He leaves his loving sister Janice Honig and devoted brother-in-law Charles Honig, of New York, NY. Burial services will be private; a memorial celebration of his art and life will follow at a future date to be announced in 2011.

BJ Nilsen & Stillupsteypa, 'Big Shadow Montana'

Brug tussen IJsland en Zweden

‘Big Shadow Montana’ van BJ Nilsen & Stillupsteypa is een totaalervaring. Van de psychedelische hoes tot de analoge sound: het album eist je aandacht op en valt het best te genieten met een koptelefoon en de hoes in het vizier. Niet te vergeten, dit zijn de kerels die verantwoordelijk waren voor de sprankelende totaalsound van Evil Madness. Het nieuw project ‘Big Shadow Montana’ is het stillere broertje van ‘Super great love’: een echte, ronde vinylplaat met een gat erin en een downloadcode.

De Zweed Nilsen ontpopte zich in de laatste jaren als één van de actiefste, experimentele muzikanten. Aan de zijde van Fennesz of samen met geluidsartiest Chris Watson, hij was altijd wel ergens te vinden. Op de albums 'Wind' en 'Storm' verzamelde hij geluidsopnames van extreme weersomstandigheden en stedelijke fenomenen legde hij vast op 'Land' en 'The short night'. Als medecurator van 'Spire - organ works past and future' rekte hij orgelklanken eindeloos uit.

Stillupsteypa is het project van de IJslanders Sigtryggur Berg Sigmarsson and Helgi Thorsson. Na bijna twintig jaar activiteit en achttien albums vormen de heren de speerpunt van de lokale, experimentele scène, met ontelbare projecten en nevenprojecten.

‘Big Shadow Montana’ is een curieus ding dat verslavend werkt. Waar Nilsen, Sigmarsson en Thorsson zich bij Evil Madness nog ontpopten als de feestende achterneefjes van Donna Summer en Human League, is de sfeer hier omgeslagen. De plaat bevat twee trage nummers van meer dan twintig minuten, vol minutieuze details en trage loops. Onbestemd belgerinkel, fluisterstemmen en 78-toerenplaten die op 33 toeren gedraaid worden: alles glijdt voorbij als een intrigerende film in slow motion. Na de twaalfde minuut denken we dat er nog hoop is in deze wereld: de zon breekt door de donkergrijze, IJslandse wolken. Twee minuten later wordt onze hoop de grond ingeboord. Een machine wordt luidruchtig uitgeschakeld. De zon kruipt achter de gletsjers. Vreemde klanken borrelen uit analoge apparatuur aan de rand van een kolkend lavameer.

‘Big Shadow Montana’ roept herinneringen op aan de sfeertjes die Leyland Kirby creëerde met zijn project The Caretaker of aan een ingehouden Pink Floyd in Pompeï (maar dan wel in IJsland!). Ons lievelingsfragment begint ongeveer na tien minuten in het tweede nummer: een heel mooi stukje ambient dat wat doet denken aan Apparat Organ Quartet en waarin myriaden dingen tegelijk lijken te gebeuren. De muziek lijkt plots te zweven boven een kale vlakte. Onnavolgbaar!

http://www.cuttingedge.be/music/reviews/304276-bj-nilsen-stillupsteypa-big-shadow-montana-

CM Von Hausswolff, '800 000 seconds in Harar'

Arthur Rimbaud maakt een plaat

Het literaire leven van de Franse dichter Arthur Rimbaud was kort. Zijn leven in Afrika bestrijkt een veel langere periode dan zijn eigenlijke dichterschap. In het Ethiopische Harar vindt de dertigjarige Rimbaud in 1884 zijn roeping als wapenhandelaar. Hij dompelt zich onder in de lokale cultuur en leert zichzelf Arabisch en Amhaars. Begin 1891 wordt hij ernstig ziek. Zijn rechterbeen is opgezwollen. In april keert hij terug naar Frankrijk, waar zijn been wordt geamputeerd. Op 10 november 1891 sterft de pas 37-jarige Arthur Rimbaud. Het museum in Harar, Maison Arthur Rimbaud, dat volledig aan hem gewijd is en waar hij verbleef, is nu nog steeds een toeristische attractie.

De Zweedse muzikant Carl Michael Von Hausswolff reisde naar Ethiopië om de voetsporen van Rimbaud te volgen. De directe aanleiding was het toneelstuk ‘I is another’ van de Zweedse regisseur Michael Azar, dat gebaseerd is op de beroemde brief die Rimbaud in zijn jeugd schreef. Azar vroeg aan Von Hausswolff om naar Harar af te reizen om daar de sfeer op te snuiven. CM verbleef er tien dagen en maakte geluidsopnames die hij verwerkte voor het toneelstuk en die tenslotte ook terechtkwamen op het album ‘800 000 seconds in Harar’ dat zopas uitkwam op Touch.

Het album bestaat uit twee langgerekte drones. Op het eerste nummer, dat nog eens onderverdeeld werd in drie stukken, gebruikt hij het geluid van het traditionele, Ethiopische strijkinstrument, de krar. Omdat hij het instrument niet echt bespeelt, bewerkte hij het met een strijkstok. Die drone werd dan gemixt met Afrikaanse omgevingsgeluiden. In het eerste deel hoor je alleen insecten, wind en spelende kinderen. Het tweede deel werd ’s nachts opgenomen in een hotelkamer. Het geluid van lekkende kranen suggereert de eenzaamheid die Rimbaud ontegensprekelijk ervoer op deze desolate woestijnplek.

De aparte cd kent weinig variatie. De echte verrassing wordt opgespaard voor het laatste nummer. 'Le dormeur du val' - of 'The sleeper in the valley' - is een van de beroemdste jeugdgedichten van Rimbaud. Het gedicht beschrijft een slapende persoon in de mooie natuur. Pas op het einde van het gedicht zoomt hij in op het lichaam en komen we tot onze ontzetting te weten dat het een dode soldaat betreft met twee rode wonden in zijn borst. Von Hausswolff had het lumineuze idee om het gedicht op zijn negentiende eeuws in morsecode te vertalen. Het lage ritme dat het nummer draagt, is dus een morsesignaal. Het resultaat is een verbijsterende en opmerkelijke track die het album ruim boven het gemiddelde luisterplezier uittilt.

http://www.cuttingedge.be/music/reviews/304293-cm-von-hausswolff-800-000-seconds-in-harar-

De metamorfosen van Verhelst - over 'Zoo van het denken' van Peter Verhelst

Het denken is een dier dat je moet beheersen. In 'Zoo van het denken' beschrijft Peter Verhelst plastisch hoe hij het denken bij de lurven vat: "We grijpen het denken bij de heupen/en laten ons opnieuw in de dieren lopen/zoals de rode gevorkte tong/van de varaan in een hert." Ooit gaf hij de poëzie op. In 1997 verklaarde hij zich dood als ‘dichter’. Dat was iets te vroeg. In 2003 verscheen ‘Alaska’. "Verhelst poëtiseert de vernietiging", schreef criticus Jos Joosten. De aversie van Verhelst voor de dichtkunst werd ingeruild voor een gestileerd imago.

In 2008 verscheen ‘Nieuwe sterrenbeelden’. De grijze omslag van ‘Alaska’ maakte plaats voor een reproductie van het schilderij ‘Paolo en Francesca’ van de Hollandse romantische schilder Ary Scheffer. De prent toont Dante en Vergilius, die het liefdespaar Paolo en Francesca ontmoeten tijdens hun gezamenlijke afdaling naar de hel. Het paar wordt betrapt op overspel, vermoord en naar de hel gestuurd. Voor eeuwig met elkaar verstrengeld worden ze in een continue wervelstorm meegesleurd zonder ooit tijd te krijgen om op adem te komen.

Wat een contrast met de flap van zijn nieuwe dichtbundel ‘Zoo van het denken’! Zwarte en witte tinten vervangen de kleuren hier. De foto op de omslag werd genomen door Johan Jacobs. We zien danser Wim Vandekeybus in een zeer dynamische pose zittend op de voorpoot van een (stervend?) paard dat de kop helemaal van hem afwendt. Vandekeybus ment het paard door de nek en de knie vast te houden, een vreemd beeld dat ondanks de verschillen toch veel gelijkenissen vertoont met het beeld van Paolo en Francesca. Verhelst heeft het voor de grote poses. De foto verwijst naar het gedicht ‘De paarden’ dat op zijn beurt verwijst naar het dansstuk ‘In spite of wishing and wanting’ van Vandekeybus, waarin dansers zich inbeelden dat ze paarden zijn. De dichter wordt danser. De danser wordt dichter. Dat wordt het duidelijkst in deze choreografie van beelden.

De gedichten in de bundel gaan allemaal over dieren. In de kafkaiaanse observaties van de eerste cyclus ‘Ladies and gentlemen, the zoo is burning’ kruipt hij achtereenvolgens in de gevlekte huid van een zwarte panter, een wapitihert, een java-aap, een sneeuwuil en zelfs het fabeldier de eenhoorn. In ‘Heraldiek’ verbindt hij op ingenieuze wijze details van schilderijen van Rogier van der Weyden met poëtische bespiegelingen over lang uitgestorven diersoorten zoals de caracara, sabeltandtijger, boninduif... In het erotisch geladen gedicht ‘Cheetahs’, dat onderverdeeld werd in een avond-, nacht- en daggedeelte, voert hij het spel verder op: katachtigen sluipen omzichtig om elkaar heen in wat op een paringspel lijkt: "twee cheetahs met uitgestrekte nek / alsof ze hun hoofd in diamanten hemel willen duwen / neusvleugels in de lucht, alsof alleen wij kunnen ruiken."

‘Nieuwe sterrenbeelden’ was een hyperromantische dichtbundel. De onmogelijke liefde werd er hypergestileerd weergegeven in weergaloze verzen. In ‘Zoo van het denken’ blijft geen spoor over van die romantiek. De gedichten zijn kil, messcherp en analytisch. Deze cyclus kan evengoed het logboek zijn van een reis naar de magnetische Zuidpool als een privétocht door het brein van Verhelst. Hersenhelften worden omhooggehouden als ijsklompen. "Huil niet/of je oogbollen bevriezen." bezweert hij zijn bemanningsleden. Gezichten die in een wak geduwd worden, krijgen een glazen hoofd. Iemand duwt zijn hoofd in de sneeuw en slaat sneeuwmaskers uit zijn achterhoofd. De cyclus eindigt met dit hopeloos verwrongen beeld: "We zitten tegenover elkaar geknield, voorhoofd tegen voorhoofd,/hand op elkaars hart, mond op mond en geslacht/onophoudelijk wrijvend in geslacht, alsof we denken/zo vuur te maken."

'Zoo van het denken' is zonder twijfel een ingenieuze en geniale dichtbundel. Soms moet je als lezer heel hard slikken. Vooral als je je vruchteloos een weg zoekt doorheen die overdaad aan kolkende beelden- en woordenvloeden. Kokhalzend snak je op de duur naar wat ademruimte en naar een gat in je verbeelding om alles wat Verhelst ons voorschotelt te kunnen bevatten. Het had soms wat soberder gemogen. Verhelst is op zijn best wanneer hij zijn denken beheerst. Uit ‘Adders van Palestina’ citeren we deze onovertroffen verzen: "Je komt op me zitten/met je rug naar me/toe,/je buigt achterover,/in je ruggengraat/buigt een adder mee:/." 'Nieuwe sterrenbeelden’ was een meesterwerk, deze bundel moet het wegens enkele zwakke passages doen met wat minder. Toch loont het de moeite om het boek eens ter hand te nemen, want 'Zoo van het denken' is de triomf van het denken van Peter Verhelst.

recensie op http://www.cuttingedge.be/books/reviews/302350-zoo-van-het-denken

Peter Verhelst, 'Zoo van het denken', Prometheus, 2011, ISBN 978 90 446 1757 3.

David Sylvian gaat klassiek

Dat hij niet in het lijstje van voorjaarsreleases voorkomt van Pitchfork, is tekenend voor een muzikant als David Sylvian. Als vaandeldrager van de internationale avantgarde bekleedt hij een ietwat aparte plaats in de muziekwereld. Toch werd de naakte sound van ‘Blemish’ onlangs opgepikt door het designmerk Armani, dat de ongepolijste klanken gebruikte voor een kuis reclamespotje met tennisster Rafael Nadal in de hoofdrol, zie hier voor het opmerkelijke resultaat:http://www.youtube.com/watch?v=RbfFeXPkvsQ&playnext=1&list=PL2FF4BA6C6A10DE6E. Maar kijk: het zat er al ook een tijdje aan te komen en eindelijk is het zover. Het nieuwe dubbelabum van David Sylvian werd opgenomen met een heus strijkorkest. De dubbelaar heet ‘Died in the wool’ naar een roman van de Japanse schrijver Ngaio Marsh en is een nauwe samenwerking met de Japanse hedendaagse componist Dai Fujikura. Fujikura verzorgde de klassieke, muzikale omlijsting van het meest verrassende nummer ‘Five lines’ op de verzamelaar ‘Sleepwalkers’ van eind vorig jaar. ‘Died in the wool’ bevat herwerkingen van enkele nummers van ‘Manafon’, nieuw materiaal van Sylvian, composities van Fujikura en de 50 minuten durende compositie ‘When we return you won’t recognise us’. De dubbelaar verschijnt op 23 mei. Hier is alvast de voorlopige, volledige tracklist:

Disc 1:

Small Metal Gods
Died In The Wool
I Should Not Dare
Random Acts Of Senseless Violence
A Certain Slant Of Light
Anomaly At Taw Head
Snow White In Appalachia
Emily Dickinson
The Greatest Living Englishman (Coda)
Anomaly At Taw Head (A Haunting)
Manafon
The Last Days Of December

Disc 2:

When We Return You Won't Recognise Us

http://www.davidsylvian.com/diedinthewool/

Natalie Beridze/TBA - 'In the white'

KAAS KAAS Elsschot in een Zimmer Frei - Peter Holvoet-Hanssen over ‘De reis naar Inframundo’

‘De reis naar Inframundo’ is een zelfgemaakte keuze uit de gedichten van de Antwerpse stadsdichter Peter Holvoet-Hanssen. Geen verzamelde gedichten, noch zomaar een bloemlezing, maar een ‘bloemlezingbundel’ zoals hij het zelf omschrijft. Door sporen te volgen doorheen zijn poëtische exploraties in de periode van 1990 tot 2008 zien we hoe een poëtische ontdekkingsreiziger een web van verzen maakt, gehavend in de wind. De voedingsbodem van de exploratie is ‘Strombolicchio. Uit de smidse van Vulcanus’ (uitg. Bert Bakker, 1999), een bloemlezing uit de periode van 1979 tot 1998 waarin hij eigen genres uitvond als ‘baldakijnen’, ‘vliegende tapijten’ en ‘drijvende doodskisten’. Uit de bloemlezingbundel kozen we een tiental gedichten. Vervolgens lieten we PPH die gedichten becommentariëren.

Voor Paul Snoek

Voorbij Vuureiland knarst de tand des tijds./Wijsneuzen verbleken.

Peter Holvoet-Hanssen: 'Dit gedicht is een eerbetoon aan 'reizigers in het hoofd' zoals Paul Snoek, die gedichten schreef als 'De zeemeerman': geen gevoelslava maar eenzaamheid tussen de regels. Ook PHH maakte een eigen wereld onder de waterspiegel van het hoofd. 'Een proces van jezelf afbreken en weer opbouwen, stelde hij bij aanvang. 'Voor Paul Snoek' is een oproep, niet in het minst tot de dichter zelf, om een wááier van werelden te scheppen, een uiterst wendbare en fijngevoelige schotelantenne te bouwen – om flarden van een ultieme melodie op te vangen waar geluk en lijden in zijn vervat – en tot voorbij de territoriale wateren in de poëzie te varen. Tot waar 'wijsneuzen verbleken'. IJdelheid verdwijnt uit het vaandel.'

La Magdalena

In een grot bij Santander werd een fossiel gevonden/Pipo is zijn naam want schalks zijn die Santanderijnen

PHH: 'Na het officiële debuut 'Dwangbuis van Houdini' (1998, Debuutprijs 1999) verscheen in 2001 – bij uitgeverij Prometheus – 'Santander. Ontboezemingen in het vossenvel'. Op de rand van een psychose balancerende personages als de machtwellustige 'tovenaar' en zijn rivaal 'Sneeuwmaker' gaan ondergronds. Een leerling-troubadour is op weg naar Santander, maar zal er nooit geraken – dat deert hem niet. Het avontuur van de reis zelf primeert. Het gedicht ‘La Magdalena’ is een kantelmoment, na rust en symmetrie brengen gevaarlijke narren de vossenbundel uit evenwicht. HH en zijn muze Noëlla Elpers (aanhef in cursief door zijn priveredactrice, jeugdschrijfster), samen ‘Het Kapersnest‘, hebben iets met Johanna de Waanzinnige. De moeder van Keizer Karel duikt op in de adolescentenromans van Noëlla Elpers (in het veel bekroonde en gelezen ‘Dolores!’ en het fonkelende ‘vervolg’ ‘Vuurkraal’) en ook in dit HH-gedicht – een reis doorheen de tijd ‘in het beweeglijk’ element’. La Magdalena is een rots nabij Santander, PHH wilde dan ook een rots van een gedicht maken, blakend in de branding, een smeltkroes.'

Door de poort

in de wasserij van Spinalonga, eiland van ellende met/oude vestingmuren, wallen zo massief, gevoelloos als mijn vel

PHH: 'Het Kapersnest bezocht het melaatseneiland ‘Spinalonga’ bij Kreta, waar onze vrienden de Grieken hun leprozen tot 1957 opgesloten hielden. Eens door de poort moest je afscheid nemen van familie, geliefden en vrienden. Er waren maar 44 graven waar je maar vier jaar begraven kon worden door plaatsgebrek. Troubadour PHH schreef dan ook 44 gedichten (‘Spinalonga’ (2005) werd in 2008 bekroond met de driejaarlijkse Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap (2008). HH zag dat er ook kroegen waren geweest, een poppentheater, iemand hield zich bezig met een krantje: een zoektocht naar (levens)kwaliteit ondanks alles, in bittere omstandigheden. Opstandig van nature schrijft PHH een liefdesgedicht voor zijn ‘kaperskapiteine’, met opzet romantisch en vol adjectieven, al was en is dat niet bon ton. Het woord ‘roos’ komt vaak terug in zijn verzen (‘Spina’ betekent trouwens doorn): als een ‘rozenmaker’ probeert HH vertakking en verstrakking naar de monding te krijgen, hij poogt ‘doornen tot een roos te maken’. De poging telt. En ook als het faalt, laat PHH dat zien: hij durft zich ‘onwaardig’ te gedragen, daar wordt iemand al eens hoornig van. Zijn ‘tritonistische’ opzet (zoals hij het zelf noemt, een ongrijpbare vossensprong) maakt een eigen niche, buiten de traditionelere poëzie en dichters die in de biotoop van Van Bastelaere met of zonder diens goedkeuring opereren.'

Dit is de stad

Europa, zwarte gaten rukken op-aan de rand van de stad/kijkt een jongen naar rechts, wordt links gegrepen door een trein

PHH: 'Vader Holvoet had een Kortrijkse familie, moeder Hanssen kwam uit Limburg. De jongste spruit was een verbindingsofficier tussen vader en moeder, twee tegenpolen. In de troubadoursbundel ‘Spinalonga’ wordt een met opzet gezwollen, romantisch stadsgedicht gevolgd door ‘Dit is de stad’, keihard. Maria én Allah worden verbonden als Linker- en Rechteroever. In ‘De reis naar Inframundo’ groepeert PHH ook zijn stadsgedichten vóór hij Stadsdichter-met-Vrijbrief van Antwerpen werd. Hij pookt met zijn vinger in de wonde van de metropool: waar zwarte gaten oprukken.'

Kuifje in Oostende

De paarden! De paarden/Het hoefgetrappel klop klop klop/door de straten in mijn hoofd/en Ensor op de wolkenbok.

PHH: 'Uit de ‘wrakhoutgedichten’ van de laatste bundel ‘Navagio’ – na de storm op het einde van ‘Spinalonga’ die over de wereld raast. ‘Een kaal hoofdje ziet het zand schitteren’: PHH waarschuwt voortdurend voor de ziekten van de tijd, die hij als gespleten en verstikkend ervaart. Maar levenslust primeert ondanks alles. Ook dit gedicht blijft zonder voordracht overeind. Fan zijnde van het album ‘De schat van Scharlaken Rackham’ schreeuwt de dichter als een meeuw naar de afgrond die lonkt.'

Grafschrijver

dood doet leven en zot zijn pijn/doorgezakte stoel der wijsheid/ingeslikte hemelsleutel

PHH: 'PHH is steeds op zoek naar andere camerastandpunten. Of hij verplaatst zich in situaties waar hij ooit zelf kan in terechtkomen. Veel gedichten van ‘Navagio’ werden op kerkhoven geschreven. Bereidt hij zich hier voor op de mogelijke dood van een geliefde? De microcosmos wordt opnieuw met macro verbonden: het intieme lijden gekoppeld aan wereldleed. Het universum van PHH is immers geen gepolijste wereld. Hier ligt de wereld aan scherven, en (oorlogs)gruwelen komen het organisme van het gedicht binnengewaaid. Intro en outro zijn uitersten door het gedicht verbonden tot één zinderend geheel.'

Zoutkrabber Expedities

de huid van het gedicht allergisch voor bepoteling/'t zout parelde op de strofen ze zweeg ik heet beynashmoshes

PHH: 'Op www.antwerpen.be/boekenstad(klik ‘Stadsdichter’) zie je dat de ‘StadsPeter’ andere dichteres(sen) toelaat om zijn poëzie-organismen te infiltreren, vorm te geven. Het gedicht ‘Zoutkrabber Expedities’ (ook uit ‘Navagio’) is daar de voorbode van: het omarmt een Jiddisch lied geschreven door ene Jan Robberecht, ‘Ridder van het Kapersnest’, een briljant klezmeraccordeonist die door een ongeluk nooit meer accordeon zal kunnen spelen. Het gedicht gaat over poëzie zelf, over het falen van de reis en dan plots toch die flonkering in de golven. Maar dan slaat het noodlot toe: zoals in Amsterdam de laatste Hitlergetrouwen het vuur openen op een feestende massa. De Jiddische verzen druipen als bloed naar beneden en de reis gaat voorgoed de stilte van de dieperik in. ‘Zoutkrabber Expedities’ is ook de werktitel van een novelle die in 2012 gaat verschijnen. Een fragment – in samenwerking met Christoph Bruneel van l’Âne qui butine – is te beluisteren in het City Books Oostende-luik van deBuren.'

Peter Holvoet-Hanssen, 'De reis naar Inframundo', Prometheus Amsterdam 2011, ISBN 978 90 116 1709 2.

Wols, 'Unframe'

Aanstekelijke dubstep uit Rusland

Wie ooit een muziekprogramma zag op de Russische staatstelevisie, zal het volgende kunnen beamen: Russen hebben een slecht ontwikkelde muzieksmaak. Dat is nog een eufemisme voor wat we daar te zien krijgen. De door de staat gesubsidieerde artiesten en muzikanten munten uit door smakeloosheid. Westerse genres worden gekopieerd in een decor van glamour en glitter waar zelfs Franse variétéshows een punt aan kunnen zuigen. Telkens dezelfde sterren dagen om de week op in telkens dezelfde bonte parade. Creativiteit komt hier niet of nauwelijks aan de orde. In dit door de overheid gecontroleerde milieu is het voor 'alternatieve artiesten' onmogelijk om aan bod te komen.

Toch is er de laatste jaren één en ander aan de hand. Het internetcollectief FUSElab bijvoorbeeld verzamelde een kleine groep artiesten om zich heen uit dit onmetelijke land. Het zijn allemaal muzikanten die het aandurven om tegen de stroom in te experimenteren. Het Oekraïnse éénmansproject Maxim Kiritchenko alias Niekto produceert dark ambient. Polar Lights uit Kaliningrad maakt zeer aantrekkelijke, winterse soundscapes. Krasnoyarks Arktor specialiseerde zich in triphop en postrock. Het Russische dubstepduo Evgeny Shchukin en Alexander Tochilkin, die FUSElab runnen, spant de kroon als Wols. Samen met de kliek rond hun site lonken zij met hun debuut ‘Unframe’ meer naar het Westen dan naar hun eigen land.

‘Unframe’ kwam uit op het Hamburgse kwaliteitslabel Pingipung. Beide jongens zijn afkomstig uit het Zuidrussische Krasnodar nabij de Zwarte Zee, een prachtige streek die bekend staat om zijn uitgestrekte zonnebloemvelden maar ook om zijn ‘bloeiende’ dubstepscène. De naam Wols is een anagram van ‘slow’ maar betekent in het Russisch ook zoiets als 'een persoon die met zijn hoofd in de wolken loopt'. Wij zijn in elk geval sterk onder de indruk van hun eerste langspeler. Het duo gebruikt oude vintage Sovjet synthesizers en drummachines voor een aanstekelijk en een origineel en zeer zwaar aangezet dubstepgeluid.

De zwakte van veel Russische muziekprojecten is dat ze veelal amechtige pogingen zijn om Westerse muziekstijlen te imiteren. Wols bewijst dat ze een eigen smoelwerk bezitten. Van de hiphopbeats van ‘Geek Rudohop’, de rework van ‘Damage’ van het Siberische technowonder Illuminated Faces, het onmiskenbaar Russische 'Subland hike' tot de internationale hymne ‘International’: ‘Unframe’ is een album dat erg goed in elkaar zit en wel eens grensverleggend zou kunnen zijn voor de toekomstige, Russische elektronische muziek.

http://www.cuttingedge.be/music/reviews/294936-wols-unframe-

Sven Kacirek - 'The Kenya sessions'

Herinneringen aan Kenya

Jazzdrummer Sven Kacirek trok vorig jaar naar Kenya om er een album op te nemen voor het Duitse Pingipung. Tijdens zijn lange reis door het Afrikaanse land verzamelde hij veldopnames van lokale bekende en minder bekende muzikanten. De originele sessies werden later bewerkt in zijn Hamburgse studio. ‘The Kenya sessions’ verweeft de inbreng van Kacirek op een subtiele wijze met de originele muziekstukken.

De 80-jarige Kenyaan Okumo Korengo bespeelt de nyatiti, een achtsnarig instrument van de Luo. Op ‘Arsenal aluny village’ hoor je hoe hij zingt en de maat aangeeft. De nyatiti wordt aangevuld met piano- en xylofoonklanken van Kacirek. Het nummer ‘Old man small studio’ met de populaire zanger-drummer Owino Koyo was een vondst. Sven raakte zo gefascineerd door zijn speciale stem dat hij onmiddellijk vroeg om een nummer met hem op te nemen. De opnames vonden plaats in de kleine hutstudio van Koyo.

Kacirek kwam net aan in het dorp Rangala terwijl er een zang- en dansfeest bezig was. De oorspronkelijke ceremonie werd uiteindelijk een welkomstreceptie voor de Europese gasten. Na een diepe stilte hieven de inwoners een gebed aan om de Duitse muzikant succes toe te wensen met zijn opnames. In Rangala woont ook de 70-jarige Anastacia Oluoch. Als 'Ogoya Nengo' raakte ze ver buiten de grenzen van haar dorp bekend omwille van haar traditionele dodozang. Op de cd zingt ze het ontroerende nummer 'Dear Anastasia'.

In het grappige ‘Kayamba tuc tuc’ hoor je de tuc tuc, een driewielige fietstaxi in combinatie met de percussieklanken van de kayamba. Op ‘Turkey dance’ speelt een band in Ohanglastijl op nyatiti, viool, percussie en andere lokale instrumenten. De inbreng van Kacirek is gering: hij voegde er wat percussie aan toe van stenen. Een echt kippenvelmoment is het lied ‘Mariä’ dat hij opnam in Kwale op ongeveer 10 kilometer van de kust. Vijf vrouwen begonnen spontaan te zingen toen een feest al afgelopen was. Kacirek had zijn microfoon net bij de hand. Achteraf hoorde hij van het stamhoofd dat het om een begrafenislied ging.

‘The Kenya sessions’ is geen origineel concept. Tal van Westerse muzikanten reisden naar Afrika om er muzikale inspiratie op te doen. Maar Kacirek behandelt het gevonden materiaal met heel veel respect. De muzikale toetsen die hij zelf aanbracht in zijn Hamburgse studio zijn zeer subtiel. ‘The Kenya sessions’ is een album dat nu eens vrolijk klinkt (‘Arsenal aluny village’), dan weer melancholisch (Mariä, Paperflowers). Best een aanrader voor de fans van niet-alledaagse muziek.

http://www.cuttingedge.be/music/reviews/296372-sven-kacirek-the-kenya-sessions-

Dood als sierlijke krul - Over 'Tussen dood en herleven' van Bart Stouten

IJdele kunst is het die de dood probeert te vatten. Toch zou iemand eens moeten tellen hoeveel maal het woord ‘dood’ voorkomt in de nieuwe dichtbundel van Klara-presentator Bart Stouten. Heel veel keren dus. ‘Tussen dood en herleven’ bevat zelfs een gedicht dat compleet gewijd is aan de dood. Daaruit plukten we de zinsnede ‘Dood / sierlijk hiragana / in de leegte’: zonder twijfel een van de mooiste verzen die we dit jaar al lazen. Ter verklaring: hiragana is het Japans fonetisch alfabet. Het teken voor dood (shi) in het Japans is een sierlijke krul naar boven. Heel de dichtbundel wasemt die gracieuze weemoed uit.

Bart Stouten is de beleerde stem die bijna elke avond van de week op Klara ‘De tuin van Eden’ presenteert: een gevarieerd programma dat een vleug poëzie combineert met klassiek, wereldmuziek en jazz. Op zondagmorgen presenteert hij ‘Stouten op zondag’ met een keur aan klassieke muziek die de eeuwen overspant. Daarnaast publiceert hij proza en poëzie. De dichtbundels ‘Sapporo blues’, ‘De wijsheid van de wind’, ‘Happy Christmas, Happy New York’ en ‘Een boek van tijd’ werden telkens erg lovend onthaald. ‘Tussen dood en herleven’ is smaakvol uitgegeven door de Leuvense Uitgeverij P. De bundel oogt stemmig en sober met een toelichting door de schrijver en een geheimzinnige opdracht in het Duits: ‘Yonah Foncé gewidmet’.

Die Yonah Foncé-Zimmermann of kortweg Jan Foncé was de eerste curator van het Antwerpse MUHKA en een close friend van Stouten. Foncé stierf een mysterieuze dood. Was het alcoholisme? Aids? Kanker? Het raadsel blijft hangen na het lezen van de bundel. Het epische gedicht ‘Afscheid van een keizer bij volle maan’ is aan hem gewijd. Als hommage aan deze bijna vergeten figuur verweeft de dichter herinneringen aan hun vriendschap (de gezamenlijke liefde voor Beuys, Warhol, tennis, Firenze enz.) met de impressies die een bezoek aan het Sint-Vincentiusziekenhuis waar hij ligt te sterven, met zich meebrengen. ‘Afscheid van een keizer …’ is het meest pakkende deel van de hele bundel. Beuys was overal en nergens -/ triomf van verval / met gedenksteen - / op een tram zu einer /Besseren Gesellschaft, /met dromen /die elkaar verlaten.

‘Tussen dood en herleven’ is opgedeeld in twee cycli: het ‘Uurboek’ en een ‘Sonate van de dood’. ‘Uurboek’ is een suite van vierentwintig gedichten met telkens twaalf verzen, die als een poëtisch dagboek de uren van een weekend verbeelden. De suite begint (op vrijdagavond?) om 19 uur met het gedicht ‘Bad’ en eindigt (op zondagavond?) om 18 uur met Bach en met het gedicht ‘Zoals’. Mijmeringen en bespiegelingen zijn het die de vorm van gedichten aannemen. Serene en beschouwende poëtische impressies waar af en toe een glimp van de buitenwereld in doordringt. Zomaar een gedicht waarin ik me afvraag / waarom ik al die tijd nog bij je wil blijven / terwijl ik jou en mij, en hoe ik je behaag / in swingende schoonheid weer beklaag.

De tweede cyclus ‘Sonate van de dood’ bestaat uit vier lange gedichten. Het eerste deel werd gewijd aan Yonah Foncé-Zimmermann. ‘Geen volle manen meer’ is een wandeling door de nauwelijks herkenbare laan waar Stouten vroeger woonde. Een bezoek aan de Co-kathedraal van La Valletta in Malta en het schilderij ‘Onthoofding van Johannes de Doper’ vormden de aanleiding tot het gedicht ‘De tijd onthoofd’. Het laatste deel ‘Closing-down proces’ werd uitgeschreven als een filmscenario in vier delen. De verzen van Stouten zijn ritmisch en strak en zitten vol beeldrijke elementen. Hij is een verdienstelijk dichter die zijn inspiratie vooral haalt uit klassieke muziek, kunst en vreemde culturen. ‘Tussen dood en herleven’ is een bundel die uitstekend past in de geluidsdichte studio van Klara waar alleen een stem, een streep klassiek, maar vooral veel witregels en stilte gedijen. als dichter moet je… // …zwijgen luidt het ergens gevat in deze smaakvolle bundel.

http://www.cuttingedge.be/books/reviews/294942-tussen-dood-en-herleven

Evil Madness - 'Ancient legendary club space'

B-movie matinee in IJsland - 'Super great love' van Evil Madness

Een eerste beluistering van ‘Super great love’ van de IJslandse supergroep Evil Madness ontlokte ons spontane zegekreetjes. De IJslanders zijn zwaar getroffen door de economische crisis, maar hun artistieke en muzikale exploten zijn allesbehalve opgedroogd. Evil Madness is een IJslandse bende van muzikanten die actief zijn in talloze andere projecten. Jóhann Jóhansson is een neoklassieke componist. Sygtryggur Berg Sigmarsson en Helgi Thórsson vormen het avant-collectief Stillupsteypa. Vreemde eend in de bijt is de Noorse experimentele muzikant BJ Nilsen.

Wie welke rol speelt in de groep is onduidelijk en niet eens zo belangrijk. Het plezier spat er van af. De leden verenigden zich uit een gedeelde liefde voor horror b-films uit de jaren zestig en zeventig. Beïnvloed door de psychedelische beeldenrijkdom van die vroege b-films, wilden ze een maffe soundtrack crëeren. Evil Madness bracht tot nu toe drie albums uit: ‘Demoni paradiso’ en ‘Demon jukebox’ op het IJslandse 12tonar, ‘Cafe Cicago’ als lp in een gelimiteerde oplage op het Belgische experimentele label Ültra Eczema. Klap op de vuurpijl is het gloednieuwe album ‘Super great love’ in een psychedelische hoes als lp en cd op het Oostenrijkse Editions Mego.

De ‘zotte’ klanken van Evil Madness doen denken aan het IJslandse retrocombo Apparat Organ Quartet. Stokoude, analoge synths, computers en orgels werden van de schroothoop gered voor een massief en symfonisch geluid. Evil Madness gaat hierin nog een paar stappen verder. De sensuele sound put bijna volledig uit de disco van de jaren zeventig. Het twaalf minuten durende ‘Maxim’s goldfinger’ bijvoorbeeld lonkt hevig naar een vroege Human League. ‘Being boiled’ is nooit veraf. Elders hoorden we echo’s van ‘War of the worlds’ en zelfs ‘Computer world’ van Kraftewerk. De invloeden zijn zo goed verpakt dat ze er mee weg komen.

IJsland mag dan al economisch op zijn gat liggen en herleid zijn tot een vissersstaat, Evil Madness bewijst dat ze muzikaal nog tot veel in staat zijn. Eveneens interessant om te beluisteren is ‘Cafe Cicago’ dat uitkwam op het obscure Belgische label Ültra Eczema en het grimmige broertje vormt van ‘Super great love’. Het album klinkt een stuk meer lofi. De nummers worden vrij onverhoeds afgebroken, maar ook hier trekt het vijftal alle registers van hun synths en comps open. Het futuristische retrogeluid van Evil Madness belooft dé sound te worden van het voorjaar van 2011.

http://www.cuttingedge.be/music/reviews/292048-evil-madness-super-great-love-

Opgroeien in Tbilisi - 'Forgetfulness' van Natalie Beridze/TBA

Welke radiosamensteller met lef durft van deze Natalie Beridze TBA de meest onwaarschijnlijke ster te maken? Haar nieuwe cd ‘Forgetfulness’ heeft gewoon alles: een intelligent en fris geluid, een hypermoderne productie, een superinteressante, geanimeerde videoclip met een boodschap. Als tegengewicht voor de 'gemaakte' zangeresjes van deze wereld kan dit zowaar tellen. Bovendien deed ze bijna alles zelf. Beridze komt niet uit New York, Londen of zelfs Berlijn, maar uit Tbilisi of all places, de hoofdstad van Georgië. ‘Forgetfulness’ bevat impliciet een politieke boodschap. Het straatarme Georgië bevrijdt zich van het juk van het vroegere Oostblok en lonkt met techno naar het Westen.

Beridze werd vorige zomer ontdekt en opgepikt door het Berlijnse Monika Enterprise label. Na het succes van haar debuut-ep met een opgemerkte cover van NIN’s ‘Hurt’ bracht ze haar eerste langspeler uit. Aan ‘Forgetfulness’ is heel hard gewerkt. De productie is top. Stefan Betke verzorgde de mastering. En dat hoor je! De muziek zweeft tussen kregelige ambient en lichtvoetige techno. De lijzige, wat vlakke stem van Beridze lijkt op die van Ingrid Chavez of Antye Greie van AGF. Op de pianoballade ‘Blue shadow’ krijgt ze het gezelschap van een zeer opmerkelijke gast: het nummer is een samenwerking met de Japanse supermuzikant Ryuichi Sakamoto.

De teksten van Beridze zijn mysterieus en worden bijna gefluisterd. ‘Insanity and good reason/disgrace and honor/all that brings on thoughtfulness/is spilling over’ zingt ze op het mooie ‘Best burden’. Het is moeilijk om hoogtepunten aan te duiden op het album. Alle tracks zijn de moeite waard. Luister naar de lome beats van ‘Whatever falls is sumptuous’ om jezelf daarvan te overtuigen. Smaakmaker is het met zware beats gelardeerde ‘What about things like bullets’. Maar ook ‘The face we choose to miss’ lonkt naar de Berlijnse technoclubs. Het nummer ‘In the white’ bloeit mooi open als een exotische bloem.

Goede elektronische muziek komt niet alleen meer uit West-Europa, Australië of Amerika, maar uit de meest onverwachte en ver afgelegen streken en uithoeken. ‘Forgetfulness’ van Natalie Beridze uit Tbilisi is een bewijs dat er geen grenzen meer zijn en dat alles kan. Natalie Beridze ontpopt zich op het hartverwamende ‘Forgetfulness’ als een vrouwelijke David Sylvian après la lettre. Dit is een album om te koesteren. Prettige lente alvast! Nu nog de radiosamenstellers.

http://www.cuttingedge.be/music/reviews/284658-natalie-beridze-tba-forgetfulness-

Vladislav Delay as Sistol - 'Funseeker'

Vladislav Delay as Sistol: Funseeker from Phthalo Records on Vimeo.

Gingko Biloba - Jean-Baptiste Depairelaan Laken

Un arbre, un seul, un gingko... Sur notre
planète désormais sans verdure ni lumière
naturelles, c'est tout ce qui nous reste des
temps mythiques et paradisiaques, où nos
coeurs, nos yeux, nos ventres se nourissaient
des fruits et des beautés de la Terre. (...)

(Werner Lambersy, 'Le gingko')

BRIEF AAN DE COMMISSIE STEDENBOUW VAN DE STAD BRUSSEL

Laken, 20.02.2011.

Bezwaarschrift tegen het omhakken van ALLE 88 Gingko Bilobabomen in de Jean-Baptiste Depairelaan, 1020 Brussel.

Geachte,

Met dit schrijven willen we bezwaar aantekenen tegen het omhakken van alle 88 Gingko Bilobabomen in onze straat. Ze maken onlosmakelijk deel uit van het unieke karakter en de charme van dit Brusselse stadsdeel. In de zomer genieten we van hun felgroene bladerdracht. In de herfst tooien ze onze straat met de prachtigste felgele kleuren. De mystieke en mysterieuze Gingko Biloba behoort tot de oudste boomsoorten op deze aardbol, staat bekend als een zeer geneeskrachtige boom en er zijn slechts een tiental straten in België die afgezoomd werden met Gingkobomen. De Jean-Baptiste Depairelaan is dus een enige straat en één van de redenen waarom we hier zijn komen wonen. We zouden het dan ook zeer jammer vinden, mochten deze bomen voorgoed verdwijnen. Het zou de uniciteit van onze straat schaden. Natuurlijk begrijpen we dat de vrouwelijke bomen met hun vruchtjes in de herfst en de winter voor wat overlast zorgen. Ze vallen op de grond en verrotten waarbij ze een verderfelijke geur verspreiden en een vuile brij vormen op het voetpad. Het volstaat echter om de enkele vrouwelijke bomen te verwijderen en ze te vervangen door mannelijke Gingko’s of door een andere boomsoort. We begrijpen niet waarom u ineens alle bomen wil laten verdwijnen. Er bestaan andere methoden. Hopelijk houdt u rekening met dit bezwaarschrift. We staan ter uwer beschikking voor verdere vragen of informatie. In afwachting verblijven we,

Met de meeste hoogachting,

Peter W.
Jean-Baptiste Depairelaan
1020 BRUSSEL

PS: zie ook http://www.monumentaltrees.com/nl/world-ginkgo/ voor meer informatie over de wereldwijde verspreiding van Gingko’s.

http://www.brusselnieuws.be/artikel/culinair-ontdekt-ginkgo

http://www.brusselnieuws.be/artikel/ode-aan-de-mysterieuze-stinkpruim

Wire in the age of fragmentation - 'Red barked tree' van Wire

‘Red barked tree’ van de herrezen artpunkband Wire werd in bepaalde media vrij lauw onthaald. Het album zou de scherpte niet meer bezitten van het vroegere werk. Wat moeten een drietal vijftigplussers nog in het huidige muziekklimaat? Voor wie spelen ze eigenlijk nog? Hoe rijm je Wire met ‘the age of fragmentation’, met het jaar 2011? Toch is ‘Red barked tree’ een echte groeiplaat geworden. De plaat is typisch Wire met net dat ietsje meer. Colin Newman, Graham Lewis en Robert Grey zijn trouwens niet de enige artrockers die de laatste tijd weer van zich laten horen. Ook Sonic Youth, The Ex en The Dead C hebben nieuw werk uit dat de moeite waard is om te beluisteren.

Elk nieuw album van Wire zal natuurlijk vergeleken worden met de drie meesterwerken die ze eind jaren zeventig van de vorige eeuw op de wereld loslieten. ‘Pink flag’, ‘Chairs missing’ en ‘154’ kenden hun gelijke niet en inspireerden talloze gitaarbands van de laatste drie decennia. Maar eigenlijk is die vergelijking onterecht. Wire is een band die er liever mee ophield dan zich te blijven herhalen. Na die drie eerste albums volgde een jarenlange stilte. Na bijna een decennium vonden ze zich opnieuw uit met het al even invloedrijke ‘A bell is a cup’, ‘Manscape’ en ‘The drill’. Een kwalitatief mindere derde reünie aan het begin van de noughties leverde ‘Send’ en ‘Object 147’ op.

‘Red barked tree’ luidt de vierde reïncarnatie in. Stichtend lid Bruce Gilbert verliet de band in 2004. Het driemanschap dat overblijft, tekent voor een van de krachtigste statements van de laatste maanden. Het twaalfde album van Wire trapt af met een heuse paranoïde opdonder van een song. Ze maken het de luisteraar in elk geval niet makkelijk. ‘Fuck off out of my face / You're taking too much space’ zingt een furieuze Newman tegen een achtergrond van gitaren in ‘Please take’. ‘Moreover’ is een trashsong zoals we van Wire gewoon zijn. Het radiovriendelijke ‘Smash’ kan dan weer met zijn fuzzgitaren zo de ether in.

De grootste verrassing behield het trio echter voor het einde van het album. ‘Red barked tree’ is zowaar een mooie, atypische ballade opgesmukt met akoestische gitaren, een bouzouki (!) en een orgel. De song is een aanklacht tegen een gek geworden wereld. ‘To find the healing red barked trees’, neuzelt Newman een eind weg en op een emotionele toon die we van hem niet gewoon zijn. Wire bewijst met ‘Red barked tree’ dat ze nog steeds een essentiële én vooral vernieuwende band zijn.

Wire, 'Red barked tree', nu uit op Pink Flag, www.pinkflag.com

http://www.cuttingedge.nl/music/reviews/291836-wire-red-barked-tree-