"Persian Cat Blues" by Una Lee & Peter W on YouTube.

'Persian Cat Blues' by Una Lee & Peter W on Bandcamp.

'Persian Cat Blues' by Una Lee & Peter Wullen.

'Persian Cat Blues', soundpoem by Una Lee & Peter Wullen.

New soundpoem comes out on December 12. It is based on a my brand new poem 'Persian Cat Blues' or 'The Truth About Astarte'. Yes, the Persian godess of fertility or she-from-the-womb... It's promising to be an exotic and enigmatic mix of strange sounds & strange words. Kind of conceptual, if you like. South-Korean artist and experimental musician Una Lee read the poem and provided her own soundtrack.

Listen to the soundpoem here: https://soundcloud.com/paxsincera/persian-cat-blues or here: http://unalee.bandcamp.com/track/persian-cat-blues.

More sounds by Una Lee on soundcloud: http://soundcloud.com/paxsincera

and on bandcamp: unalee.bandcamp.com.

Kyrgyzstan - 20 Years of Independence : Between scandals and corrupt elite

Kyrgyz government is definitely on the good way in their fight against corruption and greed. A couple of weeks ago an attempted coup by Bakiyev loyalists was stopped and the instigators were put into prison. Maxim Bakiyev, son of the ex-dictator Bakiyev, who seems to have financed and organized the failed attempt and one of the biggest criminal minds in the history of mankind, has effectively been arrested in London and will be extradited to the American authorities. The curtain falls for the dictators in that part of the world.

Producer Guy Fixsen: 'Nieuw My Bloody Valentine album komt er zeker!"

Guy Fixsen over 'Loveless' van My Bloody Valentine

Leg de intro’s van Isn’t Anything en Loveless van My Bloody Valentine naast elkaar en je gelooft je oren niet. Het lijken twee albums van twee verschillende bands uit twee verschillende werelden. Een rollende percussiestorm domineert vanaf de eerste noot “Soft As Snow (But Warm Inside)”. “Only Shallow” begint met enkele weggemoffelde beats die nauwelijks een paar seconden duren. De ritmetandem O’Coisoig en Googe lijkt grotendeels afwezig. Ceremoniemeester Kevin Shields gooide voor Loveless het roer helemaal om. In de plaats van zelfgeproduceerde rauwheid kwam een veel preciezer en gesofisticeerder geluid. Circa 16 geluidstechnici en producers werkten aan het album. Guy Fixsen (Pixies, Breeders, Moonshake, Laika,…) is de producer met de langste staat van dienst. Anderhalf jaar hielp hij sleutelen aan de ongeëvenaarde sound van het unieke album. Een ijl perfectionisme dat tot nu toe nog niet geëvenaard werd.

Hoe raakte je betrokken bij de opnames van het Loveless album?
Guy Fixsen: “In die tijd was ik een piepjonge producer die ingehuurd werd als geluidsingenieur in de Protocol studio’s in Highbury. Kevin was op zoek naar een studio met een matig prijsbudget. Hij kwam eens langs om de boel te bekijken. Hij had toen al bijna alle studio’s bezocht. De plaats beviel hem en hij besliste om het met ons uit te proberen. Op andere plaatsen had hij de meest afschuwelijke problemen ervaren om Loveless van de grond te krijgen, zowel technisch gezien als qua personeel. We kwamen uiteindelijk zo goed overeen dat hij besliste om onze studio te gebruiken. De band voelde zich er comfortabel. Ik was toen al een grote fan van MBV. Het hielp waarschijnlijk ook dat ik al mijn geluidstechnische kennis stak in de productie van dat album. Ze zijn er uiteindelijk een volle 16 maanden gebleven.”

Welke technische problemen ervoeren jullie bij de opnames van het album?
Fixsen: “Kevin had al enkele basistracks opgenomen, gewoon wat gitaar en akoestische drumtracks. De meeste van die opnames werden echter niet gebruikt voor Loveless. De technische problemen waren zo veelvuldig en gevarieerd. Een ganse waslijst van kleine onvolmaaktheden waar andere muzikanten niet over zouden vallen in zo’n geperfectioneerde studio-omgeving. Kevin was echter niet als de anderen! Hij wilde dat de plaat perfect zou klinken zoals hij ze voor ogen had.”

Je hebt het over een studio met een redelijk prijsbudget maar volgens de urban legend bracht Kevin Alan McGee op de rand van het bankroet door de enorme kost van dit album?
Fixsen:“De studio kostte ongeveer £300 per dag. Dat is redelijk goedkoop als je het vergelijkt met het gemiddeld budget om een album te produceren. Het is een mythe om te beweren dat MBV Creation op de rand van de afgrond bracht. Eigenlijk spendeerden ze niet eens zoveel geld en Loveless bracht zijn geld ruimschoots terug op. Wat geeft het ook? Een groep als Primal Scream neemt op in zeer dure studio’s, betaalt voor grote producers en orkesten. Bands als Primal Scream vormden toen het echte probleem voor het label.”

Hoe was de stemming in de studio tijdens de opnames?
Fixsen:“Het was een lange tijdspanne die uiteindelijk een jaar en half aansleepte. De atmosfeer wisselde nogal van dag tot dag. Er was altijd genoeg tijd over voor lange en intense gesprekken over alle mogelijke gespreksonderwerpen. We keken veel tv. Als de zaken niet zo vlot verliepen, werd de sfeer wel eens gespannen. Maar al bij al was het een heel vruchtbare en creatieve periode.”

Wat is je favoriete nummer op Loveless?
Fixsen:“Mijn favoriete nummer was altijd “To Here Knows When”. Eerst en vooral omdat het zo’n vreemd en mooi nummer is. Ik hoorde nooit een beter voorbeeld van pop in combinatie met experimentele vernieuwing. Maar het was ook een heel speciale tijd voor mij. We begonnen te werken aan het nummer op mijn 22ste verjaardag en besteedden de ganse volgende week aan de opnames van een klein stukje percussie. Dat waren maar twee beats die geloopt werden doorheen het volledige nummer. Dat kon een hel geweest zijn voor me. Maar ik vond het fascinerend om zo diep te gaan voor zo’n klein element.”

Je werkte anderhalf jaar met Kevin. Je leerde hem dus heel goed kennen. Wat soort personage is hij? Klikte het ook op persoonlijk niveau? Zie je of hoor je nog van hem?
Fixsen: “Kevin als persoon is zeer moeilijk te omschrijven. Hij is een zeer beminnelijke persoon. Hoog intelligent. Zeer intens. We hadden gesprekken over de vreemdste zaken die soms duurden tot een gat in de nacht. Ja, we kwamen altijd zeer goed overeen op persoonlijk vlak. Ik heb hem de laatste jaren niet meer zoveel gezien maar ik reisde ook de helft van de tijd rond.”

Geloof je dat jullie ooit terug zullen samenwerken?
Fixsen:“Ik hoop dat we ooit opnieuw samen zullen werken. Of het echt zal gebeuren, daar heeft iedereen het raden naar, maar het was altijd een privilege voor mij om met Kevin samen te kunnen werken. Of er een nieuw MBV album uitkomt? Daar heeft iedereen ook het raden naar. Alles hangt af van Kevin. Hij moet zijn toestemming geven. Er zijn al verschillende valse starts geweest. Ik denk echter dat het ooit wel zal gebeuren.”

Als ik je goed begrijp, is het ‘materiaal’ er wel, maar Kevin laat gewoon niet toe dat het uitgebracht wordt?
Fixsen:“Neen, eigenlijk bedoelde ik het meer op een psychologisch niveau. Ik geloof wel dat hij in al die tijd het equivalent van verschillende albums gemaakt heeft. Maar er is niks waar hij echt tevreden genoeg over is om het uit te brengen.

Wat betekent My Bloody Valentine voor jou persoonlijk? Toen en nu?
Fixsen:“MBV was de band van mijn late tienerjaren die het spel voor mij volledig volledig omdraaide. Zij deden me realiseren (sorry voor de pun!) dat muziek baanbrekend kan zijn voor de kunst en gevoelens kan reflecteren waarvan je niet eens wist dat ze in je zaten. Zij waren en blijven een enorme inspiratie.”

interview met producer Guy Fixsen binnenkort op www.enola.be

• ep’s 1988-1991, remastered van My Bloody Valentine is uit op Sony Music
• Isn’t anything, remastered van My Bloody Valentine is uit op Sony Music
• Loveless, remastered van My Bloody Valentine is uit op Sony Music

www.mybloodyvalentine.co.uk

Locrian: '9 albums for the final epoch'

André:

Vic Chesnutt “At The Cut” – I love this album. It’s super sad and beautiful. This album gives me the chills every time I hear it. It’s no surprise that Vic’s life ended shortly after this was released. It’s not an uplifting album for me, but it’s one of the few albums of recent years that really touches a chord in me.

Anne Briggs “Anne Briggs” – I remember going to see bands play in Toronto and Montreal when I was a teenager and really liking the bands that would face away from the crowd. Something about them made me feel like there was something more authentic about them for some reason. That probably says something about why I like this album so much. There’s just something really authentic about this music. She later disappeared from the music scene. It’s too bad for us and perhaps better for her.

Karen Dalton “In My Own Time” – She was part of the early Greenwich Village music scene. She didn’t leave us with too many recordings, but this one is perfect. Her voice is beautiful and her songs are much more effective to me than her contemporaries in the Greenwich Village folk scene. She hated recording. Apparently her producer had to tell her that the microphone was off in order to get her to play. Some of the best music around. There have been some home recordings of her surface recently and they are also amazing.

Steven:

Here are three records that have changed the way listen and look at music, please note that this is only three, there are many records, artists, and shows that I have seen and heard that have impacted me in some way or another, but these three really had a powerful effect on me and the way I approach my playing.

Main “Motion Pool” (Beggars Banquet) 1994 - This one of the first “Ambient” records I ever bought. I remember it was the winter of 94’ and I was living in Seattle, I’m not sure why I bought it, I hadn’t read anything about it in any magazine or small press zine’s, I think I was just into the artwork, and that it said “…Drumless Space” on the back (What the fuck did that mean?). During the first listen I was hooked. This record took me on an amazing journey, and still does every time I listen to it. The lack of drums, percussion, or a beat didn’t matter to me at all, all the other sounds that filled the space was exactly enough, not to mention that “lack of” sounds that happen on the record. This release really opened my ears to sound, and the idea of paying attention to what’s in-between the music. I’ve had this record since it’s release, and I guarantee I’ll never part with.

Pan American “s/t” (Kranky) 1997 – I got introduced to this record when I was living in Portland, Oregon back in 98’. I was working at a record store, and a friend/co-worker turned me on to this record. I had just started to discover the music of Chain Reaction (label), and artist like Brian Eno, FSOL, Final, and Divination, which I was enjoying. So hearing Pan American it was like all these elements of this music I was into, condensed into one record, and still holding true to this minimalistic approach and outcome. It was absolutely beautiful, and done to perfection. It was just pure random luck that a few years later, after I moved to Chicago, Mark and I would end up playing/writing music together, and becoming very good friends. As far as I’m concerned this Pan American record is a classic and should not be overlooked.

Supersilent “1-3” (Rune Grammofon) 1997 - I actually didn’t hear this record until 2000 – a friend gave me a copy, he was guessing I’d be into it since at that time I was listening to quite a bit of jazz, free-jazz and electro-acoustic improvisation. After hearing all three discs a few times, I was totally blown away (and confused). I became obsessed with this band for several years, in fact back in 2002 I flew to Dresden, Germany just to see them play because at that time I was convinced that I would never get a chance to see them on US soil. It was a mind altering gig (jet-lag didn’t help either) and it was then that I got to meet Helge Sten, and we ended up working together a few years later when he mixed the first On record (Type Records [reissue]). A few years after that I finally DID get to see them in Chicago. Complete deconstruction and reconstruction by four amazing musicians with pinpoint accuracy. It’s hard to describe this record, but it changed the way I hear and look at improvisational music. I don’t think this is their best recording to date, but it’s definitely stellar. If you haven’t heard it, please hunt it down and give it a listen. After you absorb 1-3 for a few please move on to Supersilent 4 and 6, you won’t be disappointed.

Terence:

Wolf Eyes "Dread" - I come back to this album often. Its sparse, simple, yet compelling. Dredging a dub sensibility with homemade dread and fear. Everything sounds like it is falling apart, the ring modulators, burnt circuits, the stomping drum machines programmed by sausage fingers, total rhythmic chaos and the rantings of a dispossessed half-insane man burning his house down, letting the smoke rise in a desert of glue. I always thought this was the soundtrack to the Rust Belt states in the United States.

Yes "Close to the Edge" - It made Bill Bruford leave the band (though he went on to join King Crimson and be a force on "Larks Tongues in Aspic"). "Close to the Edge" is so focused, not so disparate as their past efforts, where solid tracks are surrounded by noodling. And that bass tone! So here only three songs, two of which are multi-part epics of serious quality. I think I have referenced this album on almost every Locrian record in our titles and lyrics. Not that I expect anyone to notice. But seriously there were so many good ideas in this record.

Brian Eno "Ambient 1: Music for Airports" - I can say I would probably not even care about synthesizers or tape loops if it wasn't for this album. I had read about this in an interview and then that week saw it in the local record store when I was in high school, just picked it up because the artwork looked enigmatic enough and immediately it clicked. Immediately I got it. I wanted to live in this album. From start to finish. It also made me work backwards towards Roxy Music and all of Eno's solo material and become obsessed about anything Conny Plank touched. I actually listen to this in every airport I am go to, I find it unbelievable how it grows over time. I wish it was installed at LaGuardia still, maybe I should do that sometime.

http://www.enola.be/muziek/columns/20409:column-linkeroor-5-locrian-9-albums-for-the-final-epoch

http://locrian.bandcamp.com/

'Cioran' @ Visible Verse 2012.

Confirming our presence @ the Visible Verse festival in Vancouver, Canada on the 13th October between 7pm and 8pm: "Cioran | Swoon Bildos/Belgium 2012. DVD, 3 mins., on screen 13th October @ 7pm @ Pacific Cinémathèque, Vancouver, Canada." http://www.cinematheque.bc.ca/visible-verse-festival-2012

Scott Walker - 'Bish Bosch'

www.bishbosch.com

Peter Wullen vs Inge Depraetere

“Halfweg 2008 stuurde ik op aanvraag enkele gedichten naar John Maes van de Harelbeekse Kunstkring De Geus. De gedichten werden gepubliceerd in het tijdschrift Art04 van december 2008. Door persoonlijke omstandigheden kreeg ik het tijdschrift echter pas drie jaar later in handen. Mijn leven was intussen volledig dooreengeschud. Ik was verhuisd van Kortrijk naar Laken, was opnieuw gehuwd en had een baby. Zelfs na zoveel tijd en met zoveel afstand was de publicatie voor mij een aangename verrassing. Mijn gedichten stonden afgedrukt naast de kunstwerken van de Harelbeekse kunstenares Inge Depraetere. Dat was een intrigrerend toevalstreffen. De verrassing was zo compleet dat ik na enkele jaren relatief stilzwijgen mijn literaire activiteiten opnieuw opstartte. Ik schrijf intuïtief. Ingrid heeft dezelfde intuïtieve schilderstijl. Ik nam contact op met Inge en we besloten om samen een tentoonstelling te organiseren in De Geus. Ziehier: 10 gedichten, 10 kunstwerken. Ze passen bijna naadloos bijeen. Vernissage van de tentoonstelling op zondag 7 oktober om 11u00 in De Geus in Harelbeke.”

'Putain', by Kris Yves J. Verdonck.

'Ilja Leonard Pfeijffer', by Kris Yves J. Verdonck

Saikal & Manas

The story of Kirghiz hero Manas and the maiden Saikal is one of the greatest love stories in world literature. Manas meets Saikal at the lists, a kind of contest on life and death. This time it is between Kirghiz and the Kalmaks & the Kazakhs. Nobody dares to fight the Kirghiz, but then this girl Saikal steps forward. Manas is impressed by her beauty and courage. He decides not to kill her, but to give her the upperhand and to only slightly wound her. A kind of playful and loving battle starts which is among the funniest and greatest epic poetry ever written. They brush, they stab, they touch eachother but they try not to hurt eachother too much. "I will not fight Manas!" she said, "Not even if you cut off my head!" she exclaims. Sadly, this is oral poetry. The love story never develops properly. In a kind of timelapse Manas exclaims "Such a maiden as wife I'd prize!" Evening came and people went home. And that's all! We never hear of Saikal anymore in the rest of the epic....

“Clouds of dust are rolling there yet!
At the lists Manas then appeared,
And Saikal again then cheered,
Cried aloud her slogan ‘Zubun!’
As she galloped upon her roan.
Earlier there Manas had gazed
On her beauty with longing, amazed.
Therefore he carefully aimed his spear,
Not to destroy such beauty dear.
By her red cheeks he had been charmed.
How could he take her yet, unharmed?
Now he had changed his capturing thought
Though he desired her, and eagerly sought,
He was offended, and flew in a rage!”

(‘Manas’, in a version of Sagymbai Orozbakov, translated by Walter May, part II, 1760-1773)

http://www.discovery-bookshop.com/index.php?act=viewProd&productId=1299

'Cioran' in America.

http://unshodquills.com/2012/06/23/marc-swoon-bildos-featured-artist/

Linkeroor #4 - 'De takken van Sub Rosa'

http://www.enola.be/muziek/columns/19854:column-linkeroor-4

'Das Kapital' by Ian Kubra 道 Studios

das kapital from ian kubra 道 studios on Vimeo.

HF Thiéfaine - 'Fièvre Resurrectionelle'

Sub Rosa - 'Fuck You'

'Fuck you' is a superinteresting doc by the great people of Sub Rosa about the electronic underground in China. It raised a lot of questions when I watched it. How can noise - even devoid of any meaning - ever be apolitical? Can a government forbid young people to make abstract noise? If so, is it a political gesture after all? Even if what they do is just copycatting Western and Japanese acts and if they use noise as a means to escape the very harsh reality for young musicians in China. Subversive 'nihilism' as an act of revolt maybe? Most of the footage was shot with a hidden camera. I was very impressed by the interview with the poet Sun Meng Jin in some restaurant or cafeteria. He is an opposing voice and he took a great risk by saying some surprisingly shocking things about politics that if known could easily land him into a Chinese prison. On the other hand you have an interview with the interesting young Chinese experimental artist Wang Changcun denying by all means that his art has any political implications. It is a frightening vision of a society that controls its citizens with a strong iron fist. Three cheers for Zbigniew and what he does for Chinese musicians! The doc revolved mainly around him. he is an extraordinary man. Admirable effort! See also my article about the Chinese electronic underground from some years ago: http://www.urbanmag.be/artikel/627/post-concrete-chinees-voor-beginners

Francisco López - untitled #284

I don't agree with people who maintain that Francisco López has been doing the same thing all over for years. It even seems to me that he has been seeking a slightly different direction lately. His collaboration with the Dutch MAE Ensemble on 'untitled #275" and some pieces on 'untitled (2009)' even tend to the 'classical' as I may say so. Although for a noise artist it sounds preposterous to make 'classical music', for López it looks like a completely natural evolution. It looks like his looking for a more organic sound while using computers anyway. His new composition 'untitled #284' is a commisioned piece for the Teatro Municipal Maria Matos in Lisbon. The composition features treated environmental sounds that sometimes sound like a spectral orchestra in complete overdrive. I especially love the first 5 minutes that sound like an orchestral drone pounding one spectacular note at a time. Truly impressive piece of work! http://www.cronicaelectronica.org/?p=066

ECCE HOMO - Portrait of Célestin Deliège, the Last Master of the Modernists

I just finished watching this DVD that I received a couple of days ago from the good people of Sub Rosa about the enigmatic Belgian music theoretician Célestin Deliège, the Antonin Artaud of Belgian musicology. In the beginning he declares quite frankly that 'democracy is bad for music' and that music is in 'decline since the end of the fifties'. But isn't all art? The film is a very moving portrait of Deliège being interviewed by several composers like Pascal Decroupet, Fred Lerdahl, Ictus Ensemble, and others... The part about 'Index of metals' by Fausto Romuletti is revealing to say the least. Although very sick and already at the end of his life during the interviews he retained a keen memory and a fighting spirit. The interviews range from rightly polemic to didactic and truly amiable. Overall, it is an homage to a man that i've really start to admire very much who is maybe not well known to the general public but who certainly deserves a little bit more attention. http://subrosa.itcmedia.net/en/catalogue/dvd/ecce-homo.html;jsessionid=408F71012E8D266FE79B8E63FE8DBB9C

Cioran by Swoon

Linkeroor #3 - 'Monument voor Fukushima'

New column on www.goddeau.com with reviews of release on obs* label from Rostov on Don in Russia: Chris Whitehead, Richard Garet, Denis Shapovalov/Five Elements Music, Takanobu Hoshino and Takanobu Hoshino/Roel Meelkop. http://www.goddeau.com/content/view/10349

Calliope Tsoupaki - 'Medea'

I've been listening to this one for a week now continuously and I still discover things that I didn't hear before. 'MEDEA' is an excellent composition by Dutch-Greek composer Calliope Tsoupaki and very beautiful in an unusual way. I am one of these people who is convinced that 'classical' radio should be much more audacious and daring. Slip some new music ensembles between the usual Currans, Luciers and Scelsis. Nobody will notice. Or, maybe yes, they will surely notice... Take Dutch ensemble MAE Ensemble who boldly dare to go where no musician has gone before. The stark intensity and dramatic musical evolution of 'MEDEA' threads a fine line again between tradition and experiment. The first ten minutes are very alluring: it's all about prepared piano, violons gliding off tonescales and bell-like sounds. The 8 instruments of the ensemble are very surprisingly a combination of violin, recorder, e.guitar, piano, percussion, clarinet, trombone and contrabass. The cd is lavishly designed with images by Isabelle Vigier. Very nice album! http://www.unsounds.com/28u.html

'Putain' op Moving Poems

http://movingpoems.com/2012/04/putain-by-peter-wullen/

Swoon about 'Cioran'

Voor ik aan deze kon beginnen, kwam er een uitdaging mijn kant uitgewaaid: "Hei Marc, durf je het aan om één van mijn meest beeldende gedichten in beelden te vatten? Ik daag je uit." Getekend Peter Wullen. Een handschoen die ik met plezier wilde opnemen. Hij stuurde me enkele gedichten en liet Bart Stouten (Klara) ze inlezen, ik koos voor Cioran. http://networkedblogs.com/wtgPn

Bérangère Maximin - 'No one is an island'

Interesting new name on Sub Rosa: Bérangère Maximin. On her brand new album Maximin worked together with luminaries like Fennesz, Rhys Chatham, Richard Pinhas Richard and Frederic D. Oberland. I've really come to appreciate this one. Even if I don't particularly like her singing though on 'Knitting in the air' - it sounds a little bit too artificial - this is largely compensated by two outstanding tracks: 'Bicéphale Ballade' with its suppressed singing sighing sounds exactly like a Christian Fennesz track and it probably is too. And I could swear that Ekkehard Ehlers played on 'Where the skin meets the bone', which sounds like a deranged Jon Hassell track. Very nice one, this!

http://subrosa.itcmedia.net/en/catalogue/new-series-framework/new-series-framework-11--berangere-maximin.html

Linkeroor #2 - 'Synesthesie & muziek'

New column on www.goddeau.com with reviews of From The Mouth of the Sun, Franck Vigroux, Andrea Belfi, Sven Kacirek and Marcus Fischer.

http://www.goddeau.com/content/view/10282

Keiji Haino/Oren Ambarchi/Jim O'Rourke - 'Imikuzushi'

Listening to the 24-minute long track "invited in practically drawn in by something facing the exit of this hiding place who is it? that went in…" on 'Imikuzushi', the new Keiji Haino/Oren Ambarchi/Jim O'Rourke album on Black Truffle Records. I wondered what 'imikuzushi' meant in Japanese. I thought it meant something like 'erase all colours till there's nothing left'. That would fit the gray, colourless sleeve of this album exactly. I checked with my Japanese FB friend Yukihiro Takahashi.It actually means 'meaning' (imi) 'destroyed' (kuzushi). What an apt title. The album sounds exactly like the title suggests. Like nothing else. Like poetry. Wonderfully addictive! Get it before you die! Then die!

www.blacktrufflerecords.com

Eyvind Kang, 'The narrow garden' - Terug naar de middeleeuwen

Violist Eyvind Kang klinkt misschien als muzikale naam niet zo bekend, maar toch werkte hij de laatste tien jaar al aan ongeveer 50 albums mee. Hij mag tot het kruim van de avantgarde gerekend worden na samenwerkingen met Sunn O))), John Zorn, Marc Ribot en Oren Ambarchi. De Amerikaan Kang is de zoon van een Noorse moeder en een Aziatische vader. Die gemengde identiteit heeft vanzelfsprekend een geweldige invloed op zijn composities. Zijn muziek is ergens opgediept uit Perzische, Arabische en Europese vroege bronnen. Zijn laatste album ‘The narrow garden’ op Ipecac, het label van Mike Patton van Faith No More, is een staalkaart van al die invloeden. Denk aan Dead Can Dance, maar dan authentieker.

‘The narrow garden’ is een vrij kort maar moeilijk te klasseren, exotisch klinkend album waaraan een 30-tal artiesten meewerkten. De plaat werd ten dele in Seattle en in Barcelona opgenomen. Het eerste nummer ‘Forest Sama’i’ werd geïnspireerd door een Ottomaans-Turkse Sufi muziekvorm, de semai. Het erg mooie ‘Pure nothing’, dat gezongen wordt door Kangs echtgenote Jessika Kenney, heeft als lyrics een gedicht van de Middeleeuwse vorst en eerste troubadour Guilhem IX. ‘Usnea’ klinkt een stuk experimenteler met zijn vreemde vogelgeluiden en ondefinieerbare instrumenten. ‘Mineralia’ is een statig Middeleeuws liefdeslied in de vorm van een pavane.

Het hoogtepunt van de cd is de laatste track, het bijna 9 minuten durende ‘Invisus natalis’, waarop alle Westerse en Oosterse invloeden van Kang heel mooi ineenvloeien. Voor de lyrics speelde Kang even leentjebuur bij de Latijnse dichteres Sulpicia die in de eerste eeuw na Christus leefde. Haar zes overgeleverde gedichten werden teruggevonden in de manuscripten van de Latijnse dichter Tibullus. In haar bekendste gelegenheidsdicht ‘Invisus natalis’ heeft ze het over een ‘gehate verjaardag’, waarbij ze door haar oom uitgenodigd wordt naar het platteland, ver weg van haar geliefde Cerinthus en van de stad, waar meisjes volgens haar toch veel beter gedijen dan op het platteland. De muzikale omlijsting van Kang is gewoonweg prachtig, met een festijn van gitaren, bassen, strijkers die naadloos overgaan in een atonaal en verschroeiend einde.

http://www.cuttingedge.be/muziek/eyvind-kang-narrow-garden

David Sylvian, 'A victim of stars' - Kroniek van een vergane jeugd

David Sylvian was ooit een blonde popgod. Anders dan vele van zijn muzikale tijdgenoten bewandelde hij geen geëffende paden. Hij volgde een geraffineerd en eigenzinnig traject, dat hem ver voorbij de mainstream bracht. De voorbije drie decennia leken voor hem eerder op een kronkelend bergpad. Sylvian dook even op in het oog van het publiek en verdween alweer. Aan dit hide and seek spelletje lijkt definitief een einde gekomen. De aangekondigde ‘Implausible beauty’ wereldtournee werd onverhoeds afgeblazen wegens gezondheidsproblemen. Wat eerst uitstel was, werd algauw afstel. Het tekent de eigenwijze crooner dat hij zoiets doet. De voorbije tien jaar slaagde hij erin alle verwachtingen van zijn overigens erg trouwe fans naast zich neer te leggen.

Het album ‘Manafon’ uit 2009 was nochtans een ongeëvenaard meesterwerk. Sylvian raakte op die plaat voorgoed los van zijn new romantic roots. Geen spoor van romantiek meer. Wel een korzelige en gebroken achtergrond van experimentele artiesten als Fennesz, Burkhard Stangl, Werner Dafeldecker, Michael Moser en vele, vele anderen. De nadruk lag dit keer op de stem van Sylvian, die helemaal naar voor gemixt werd en de harde, poëtische teksten. Op ‘Died in the wool’ deed hij net het omgekeerde. De spaarse soundtracks van ‘Manafon’ werden overgoten met een strijkersarrangement van Dai Fujikura. Sylvian begreep misschien dat hij even te ver gegaan was. De fans schreeuwden algauw opnieuw om de goede, oude popgod Sylvian.

Tussen de twee albums door verscheen het niet te versmaden compilatiealbum ‘Sleepwalkers’, een verzameling nummers die hij samen met een keur van bevriende artiesten schreef, onder meer Joan As Policewoman, Steve Jansen, Burnt Friedman en Ryuichi Sakamoto. En nu is er dus de dubbelaar ‘Victim of stars’, een terugkeer naar Virgin Records voor een compilatiealbum met de beste nummers van zijn soloalbums van de afgelopen dertig jaar. Wat ons betreft is dit een overbodig overzicht. We kennen alle nummers bijna van buiten. We vinden het ook jammer dat de credit sheet zo bondig is. We vonden nauwelijks vermeldingen van bijdragen van de artiesten die Sylvian de afgelopen decennia groots maakten. Ook het artwork kon ons niet onverdeeld gelukkig maken. We zien een peinzende, jonge Sylvian met blonde haardos aan de rand van een hooggebergte. Een kleinere foto van een oudere Sylvian met stoppelbaard op de inlegkaart. Slechts een nieuw nummer: ‘Where’s your gravity?’ met Jan Bang en Eivind Aarset, dat opgedragen werd aan Kristamas Klousch, het wolfmeisje dat voor de hoes van ‘Sleepwalkers’ poseerde. Wat de toekomst zal brengen voor David Sylvian weten we niet. Hijzelf waarschijnlijk nog veel minder.

http://www.cuttingedge.be/muziek/david-sylvian-victim-stars

Linkeroor #1 - 'Ruis en toccata's'

Kregelige plaatjes van Lubomyr Melnyk, Zeitkratzer, Francisco López, Reinhold Friedl en Chris Watson & Marcus Richardson besproken door Peter Wullen op www.goddeau.com.

http://www.goddeau.com/content/view/10198

Franck Vigroux - 'We (nous autres)'

Sometimes you can be so impressed by an album that you actually wonder where it came from. It can't just fall out of the sky, can it? Such is the case with 'We (nous autres)' from French noise artist Franck Vigroux. Then you find out that Vigroux has been active in the French experimental scene for more than 10 years. 'We (nous autres)' is just as good as a noise album can be. The titles of the short and few long tracks say enough: 'Ashes II', 'Ashes IV', 'Fire' and the outstanding 14 minute long 'Crash'. My favourite track is 'Traits' with its scorched beats. This is an album that literally burns into your brain. Its intensity scorches your pine gland. But still you want to hear it again and again. Vigroux is the last straw of French experimental music.

http://records.dautrescordes.com/

'Ik ben de overlevende. Een keuze uit het werk van Jan De Roek'

Kijk, dit gebeurt er nou met je als je in Vlaanderen dichter bent. 40 jaar (VEERTIG jaar!) na je dood krijg je een debuutbundel. En dan nog niet bij een officiële poëzie-uitgever maar bij zoiets als het academische VUBPress. Ok, ik schat dus dat mijn 'verzamelde gedichten' ergens tussen '70 en '80 van deze eeuw zullen uitkomen. Jantje, toch...

http://www.aspeditions.be/article.aspx?article_id=IKBEND003J

'Kelp' by L'Âne Qui Butine

I've been thinking about this one for a very long time. It is amazing that in times of ipad, iphone and ebooks, that you still have something like this original handicraft. Don't be fooled by the cover though. The Dutch and English poems inside this precious handmade book are no less than daring, modern and very experimental. 'Il faut être absolument moderne', like Rimbaud once said. Well, this is what they call: modernism and tradition in one volume. The inclusion of original English poems by my hand even give it a somewhat broader international perspective than the very narrowminded local Dutch and Flemish literary scene. It remains a very beautfull artefact to be owned by few. To be continued hopefully... www.anequibutine.com, anequibutine@gmail.com

Koos Schuur & Jan Elburg - 'Een halve eeuw vriendschap – Twee vijftigers in brieven 1943-1992'

“het zat me hoog en ik heb de spiegel der ned poëzie erop nagekeken en ik heb gezien dat het heel gemakkelijk is om een gemiddeld ned vers te schrijven, gewoon zeikwerk vijf in een kwartier, maar als ik dat zou schrijven zou ik mn ziel in een knoop draaien. ik heb hem willen schrijven dat als ik ooit nog de moed (of de speelsheid) opbreng om een gedicht te schrijven, dan zul jij het niet in je huis willen ontvangen of het misschien voor heel iets anders aanzien,…”

(Koos Schuur aan Jan Elburg, 11 april 1956, ‘Een halve eeuw vriendschap – Twee vijftigers in brieven 1943-1992’, Meulenhoff 2012, pag. 158-159)

Jan Elburg - 'Ik zie scherper door de taal'

En voorwaar: in vergelijking met de poëtische non-events van de laatste weken, de bijna doodgezwegen fenomenale trilogie rond Jan G. Elburg, de minst bekende van de Vijftigers, die minstens één gevleugelde uitspraak op de wereld losliet en toch één klassiek gedicht schreef dat naast Kouwenaar en Lucebert nog steeds bestudeerd wordt in de middelbare scholen hier te lande. Iets met de wind en het huis. Binnenkort: hier!

"Toch pijnlijk voor een dichter: schrijf je de schitterendste gedichten lult niemand erover, schrijf je roddelverhalen en haal je ouwe koeien uit de sloot dan vindt iedereen het mooi en goed gedaan."

(Jan G. Elburg in gesprek met Melchior De Wolff van het NRC Handelsblad)

http://www.meulenhoff.nl/nl/p4c347eec0595f/10587/jan-g-elburg.html

Marcus Fischer - 'Collected dust'

Marcus Fischer is maybe not such a well known musician but I enjoyed his album 'Collected dust' tremendously. This is quiet music in the vein of Brian Eno, Christian Fennesz, Stephan Mathieu, Taylor Deupree or even Leyland James Kirby. Very minimalistic at times like dust falling on furniture. Softly processed sounds with grainy white noise background. On 'Sixteen shapes' he really paints with sound in an extraordinary way. Recommended release for sure!

http://www.tenchrec.com/TCH05.html

Arie Visser - 'Leven na de dood?'

Ooit schreef ik dit erg bevlogen artikel over de luxueuze box poëzie, proza en documentatie van de 'vergeten' Hollandse schrijver Arie Visser in 2007 uitgegeven door Prometheus: http://www.urbanmag.be/artikel/1206/leven-na-de-dood.

Gertrude Starink - 'De weg naar Egypte'

roerloos ligt de boot te wachten
als ik instap volgt een zachte
deining zonder een geluid
dan bestrijkt de wind de zeilen
en de vogel op de steile
oever spreidt zijn vleugels uit

http://www.hetbalanseer.be/het-toekomstig/de-weg-naar-egypte-gertrude-starink/

Coda voor een eeuwwende

http://www.krakatau.nl/?p=10341

Far from Moscow

http://farfrommoscow.bandcamp.com/album/switch

Fennesz + Sakamoto - 'Flumina'

There was a time when Christian Fennesz was really innovative. These times are long gone. 'Seven stars' for all its beauty hardly raised my interest. Oh yes, nice sleeve and nice drums by Steven Hess. Great, but... Fennesz must feel this too. The time lapses between solo releases are getting longer. The collaborations though... Here is one with the eternal mr Sakamoto. He already worked with Alva Noto last year and here is one with Fennesz. It's a double album. I like the 2nd one more. Although the name of Fennesz comes in the 1rst place, you can barely notice him in the overall sound. This is nice soft pianomusic with a twist like sun shining through rainclouds or the other way around. There are some very nice moments like track 8 of disc 2. But it remains good background music. Not more!

http://www.touchmusic.org.uk/news/tone_46_fennesz_sakamto_flumin_1.html

'Genealogie' op Krakatau.

http://www.krakatau.nl/?p=10197

'Hard Coming Love' by Hard Coming Love

Wow! I'm already completely in love with this record sleeve... Hard Coming Love by Hard Coming Love on Spezialmaterial out on February 18. Rock'n'roll with Hard Coming Love is the mantra.

Hard Coming Love - 'Bodies To Ghosts'

Bodies To Ghosts by Hard Coming Love from glenn breda on Vimeo.

"From the cellars of the Aussersihl corner of Zurich booms a heavy, grinding sound, a deep torrent of pulsating energy. When the six men play, each plays every instrument in support of a psychedelic, hypnotic, wobbling wall of sound. When crowd and band sweat in unison, everybody knows: Love never comes easy. Love comes hard. It's a HARD COMING LOVE." Hard Coming Love by Hard Coming Love comes out on February 18 on www.spezialmaterial.ch.

'De weg naar Naaman' op Krakatau

http://www.krakatau.nl/?p=10185

'Manas' op Krakatau.

http://www.krakatau.nl/?p=10190

Sense & nonsense of censorship

This reminded me of the sense and nonsense of CENSORSHIP. Being CENSORED as a poet is not even a bad idea. It certainly has some advantages. It adds some mystery and magic to the CENSORED poem. Nowadays it is even an honour to be CENSORED. My poem is saved because of CENSORSHIP. Oh yes, when a poem is published you are open to criticism and scorn. But if you publish only your name and the title of the poem, well... What can they say? What can they do? The poet is visible but the poem remains 'invisible'. You know the poem exists but you can't even read it. Poets should be CENSORED once in a while. Only then they are real poets. There must be something really dangerous and subversive about them to get CENSORED. Why else would they get CENSORED? Poems should be worked upon in total silence and in secret far from the social media. Far away from the public eye. Then the poets will be really worshipped. Consider me as the Osip Mandelstam of Dutch poetry sent to my own Siberia. It is a real honour. (Also: the censorer is mostly wrong as was proven many times by history).

Gedichtenforum

Welkom op het Gedichtenforum van De Contrabas. Hier kunt u de reeds geselecteerde gedichten lezen en voorzien van een inhoudelijke reactie. Wilt u zelf kopij aanbieden voor plaatsing, stuur dan uw recente ongepubliceerde gedichten met een maximum van drie per maand naar contrabasforum@live.nl. Onder reeds gepubliceerd verstaan wij gedichten die eerder in bundels en tijdschriften zijn verschenen, zowel op internet als in papieren vorm. Gedichten die eerder verschenen op weblogs, dichtfora of facebook zijn wel toegestaan.

Index:

* Peter Wullen, Genealogie
* Menno van der Beek, In Memoriam de Blauwe Boekanier
* Ingrid Strobbe, Kindje
* Paul Hautmans, Winterlicht
* Fred Jenner, De zin van dit allesAfficher la suite

Literair Weblog De Contrabas: Genealogie

dat de keltische vorst milesius in 45 voor christus vanuit spanje het bevel gaf tot invasie van ierlanden er de oorspronkelijke inwoners de fomoren verjoeg

Oren Ambarchi - 'Audience of one'

Oren Ambarchi used to be the uncrowned king of suspended guitar notes. 'Suspension' from 2001 is after 10 years still a worthy masterpiece. The album created a new genre. In 10 years time Ambarchi gained a lot of respect and he worked together with everyone in the experimental scene with music ranging from suspended ambient to sheer noise. His new album 'Audience of one' on the Touch label is kind... of a milestone too. Audience of one? Yes! But Ambarchi is not alone on this record. His trademark guitar playing is here nicely integrated in a set of 4 tracks with lots of collaborators like Eyvind Kang, Joe Talia, Crys Cole, Jessica Kenney and many others. 'Salt' features lyrics and voice of Paul Duncan from Warm Ghost, an Australian band well worth seeking out. 'Knots' is a different beast, a freakout free improv trip of 33 minutes, which reminded me a lot of New Zealand improv scene of the nineties. 'Passage' and 'Fractured Mirror' are vintage Ambarchi tracks but executed with such brilliance! The year only started and here is already a masterpiece. 'Audience of one' from Oren Ambarchi comes out on the 30th January 2012!

http://www.orenambarchi.com/

Guts of a chihuahua

Oh, I was impressed by Francisco López and Reinier Van Houdt deconstructing the piano on 'Untitled #275'. And I was even more astounded by Reinhold Friedl's (Zeitkratzer) 2 hour trip inside the piano. But this is even more radical & extreme... 'Guts' really means the insides of a piano. You don't know what you hear when you listen to this. Sometimes the sound of shrieking metal. Sometimes the sound of trampled & shattered glass. This is an eeping, screeping record. It's abrasive but the funny thing is: I actually enjoyed listening to this Menche album. It's not just noise. He has a method. There's a method in all this madness. Or maybe there's not. Daniel Menche simply destroys the image of the piano as a romantic instrument for once and for all in exactly 4 movements: 'Guts 1', 'Guts 2', 'Guts 3' and 'Guts 4'. So, guts, guts, guts & bloody guts. A piano that screams like a tortured chihuahua. What about that? And oh yes... The x-ray photo on the cover does show the guts of a chihuahua dog. Impressive stuff!

'Guts' by Daniel Menche is now out on Editions Mego, www.editionsmego.com.

Jacaszek - 'There are no others, there is only us.'

There are no others there is only us from Michal Jacaszek on Vimeo.

New wave of Polish composers! Here's Jacaszek. Btw, gorgeous videoclip by Marc Silver. I just keep looking & looking & looking... There is something in the flight of these birds. A language we don't master.