De kroonjuwelen van Amerika – Over ‘Does It Look Like I’m Here?’ van Emeralds

Met zeer veel zin voor veralgemening zou je kunnen stellen dat er ongeveer om de tien jaar een Amerikaanse experimentele band opstaat die er echt toe doet. Tijdens de noughties was dat Animal Collective. Hun mix van aanstekelijke americana, weirde folk en epische songs raakte via een reeks op hun eigen label en op undergroundlabels gereleasde albums bekend bij een ruim publiek. Op 'Strawberry Jam' en 'Merriweather Post Pavillion' - allebei op Domino - behielden ze hun eigen experimentele smoelwerk. Het trio Emeralds uit het afgelegen Cleveland Ohio lijkt in 2010 net hetzelfde lot beschoren. Na twee semi-officiële albums op Hanson en op hun eigen Wagon and Gneiss Things lijkt de tijd nu rijp voor een doorbraak naar een breder publiek. 'Does It Look Like I'm Here?' op het fantastische Oostenrijkse Mego Editions laat er geen twijfel over bestaan. Dit is 50 jaar Amerikaans psychedelisch experiment op één schijfje geperst. Een interview met Emerald Steve Hauschildt.

PW: 'Does it look like I'm here?' klinkt zowel klassiek als modern. Het ademt experiment maar is tegelijk ook op een menselijke manier toegankelijk. Waar halen jullie die fantastische, epische sound?

Steve Hauschildt: Wel, we spelen al vijf jaar samen. Onze sound is de fusie van onze collectieve muzikale kennis en van onze levenservaring. We werkten hard om het geluid te krijgen dat je nu hoort. Het is niet iets dat je makkelijk opspoort of ontcijfert. De instrumenten die we gebruiken, werden daarvoor zorgvuldig en doelgericht uitgekozen. Onze nummers nodigen met opzet uit tot meerdere luisterbeurten. Sommige stukken of geluiden openbaren zich pas na verloop van tijd.

PW:Het verloop van jullie muzikale loopbaan lijkt wat op dat van het grootse Animal Collective. Niet zozeer muzikaal maar vooral door de wijze waarop jullie via een pak releases op kleine labels naar de oppervlakte dreven. Is dat de manier waarop het in Amerika tegenwoordig werkt voor bands?

Steve Hauschildt: Animal Collective kreeg weinig aandacht tot de media hen opmerkte. Nadat ze al vier albums uitgebracht hadden, hadden ze maar een beperkte mate van succes. In het vroegste embryonale stadium van Emeralds was onze output groter. Ik denk dat het Wolf Eyes paradigma van 'proliferatie' wel kan werken voor sommige artiesten maar het garandeert absoluut niks – simpel gesteld, het is van cruciaal belang dat je zoveel mogelijk tijd en energie steekt in iets waarvan je positieve resultaten verwacht.

PW: Jullie zien het dus groots. 'Candy Shoppe' klinkt zo zo zo Kraftwerk ... Als Amerikaanse band hebben jullie een bijna Europese sound. Het kan nauwelijks toeval zijn dat je in contact kwam met het Weense muzieklabel Editions Mego?

Steve Hauschildt: We luisterden en absorbeerden de wonderlijke platen van Kraftwerk en van gelijkaardige Duitse elektronica-artiesten, maar dat is niet de enige reden waarom we de kans kregen om een album op te nemen voor Editions Mego. We luisteren in onze vrije tijd naar een breed muziekgamma. Succes in Europa en elders leek ons zeker geen onzinnig idee. We volgen Mego al jaren maar het was pas toen we labelbaas Mr. Pita Rehberg vorige zomer in persoon ontmoetten in New York City dat we het idee opperden om een album op te nemen voor Editions Mego.

PW: Ik hoor 'Tranzition' van Richard Pinhas. Maar ook Kraftwerk, Pierre Henry, Jean-Michel Jarre, 'Music for airports' van Brian Eno of zelfs even Durutti Column. Waarom maken een drietal Amerikaanse twintigers muziek die refereert naar muziek die dertig of zelfs veertig jaar geleden in Europa gemaakt werd?

Steve Hauschildt: 'Tranzition' hoorde ik nog niet, maar 'Rhizosphere' heb ik op vinyl en ik vind hem heel goed. Een aantal jaren geleden luisterden we heel veel naar Heldon (de eerste progrock band van de Franse muzikant-filosoof Richard Pinhas, pw). 'Allez Teia' is mijn favoriete Heldon-album. Pinhas is sterk beïnvloed door Robert Fripp – en onze muziek wordt dikwijls vergeleken met 'No pussyfooting' van Brian Eno en ... Robert Fripp. De muziek die we maken, vult een gat in de hedendaagse elektronische muziek. Een bepaalde manier om met albums om te springen, is door de tijd verloren geraakt. Die ethos willen we herstellen. Maar we worden evenzeer beïnvloed door soul en R&B, en door obscure pop en electronica-albums. Mijn helden zijn allemaal studioperfectionisten.

PW: Welke instrumenten gebruik je? En nam je het album digitaal op of analoog?

Steve Hauschildt: Op dit ogenblik is mijn belangrijkste instrument een Prophet 08 van Dave Smith Instruments, een analoge synthesizer. Ik heb hem natuurlijk grondig onder handen genomen met effecten, filters, mixers en dergelijke ... Het album werd digitaal opgenomen op een computer met goedkope multi-tracking software. James Plotkin (Amerikaanse gitarist en producer, pw) deed de eindafwerking van het album. Hij deed een prachtjob! Hij maakte de verschillende frequenties hoorbaar. Het is zijn verdienste dat de vinylplaat perfect gesneden werd.

PW: Jullie zijn blijkbaar erg gek op oude geluidsdragers zoals cassettes en vinyl. Jullie nieuwe album komt tevens uit in een prachtige openklapbare hoes met een dubbele vinylplaat erin. Dat is bijna niet meer van deze tijd.

Steve Hauschildt: Die geluidsdragers zijn heel tastbaar. Het zijn begerenswaardige kunstobjecten die een medium vormen voor onze artiestieke expressie. Ik zie geen enkele reden waarom je je in het alomtegenwoordige informatietijdperk zou moeten beperken tot één enkel formaat. Die oudere formaten maken het voor ons tevens mogelijk om onze muziek zelf uit te brengen waardoor we op onze beurt verder kunnen werken aan nieuwe ideëen en onze muziek in de hele wereld kunnen verspreiden.

PW: Nemen jullie eerst een stuk muziek op en kiezen jullie dan een titel of starten jullie met een titel en werken jullie dan een nummer uit vertrekkend van dat basisidee?

Steve Hauschildt: Gewoonlijk nemen we een track op en dan spelen we met titels en ideëen tot we iets zinvols vinden. Dat is een democratisch proces. Met drie in een band is dat soms een keuze van 2 tegen 1. Meestal komen we echter tot een unanieme beslissing.

PW: De hoes past perfect bij de titel van het album. Ze straalt een zekere desolaatheid uit. Alsof er iemand net een kamer verliet met de tv nog aan...

Steve Hauschildt: Voor de hoes maakten we een lichtinstallatie in onze living. Onze buurman Jen Gomez nam de foto. Ik vind dat de openklapbare hoes met een foto van ons achtergelaten instrumentarium misschien nog beter past bij de titel. Ik denk dat het te maken heeft met het terugbrengen van 'het persoonlijke' in de muziek – daarmee bedoel ik, we zijn artiesten die onze huidige toestand of conditie gesublimeerd nabootsen. Wat de luistenaar hoort, is een uitbreiding van wie we zijn als mensen.

PW: Jullie zijn afkomstig uit het geïsoleerde Cleveland Ohio. Buiten Pere Ubu (experimentele muziekgroep uit de jaren zeventig) is dat niet echt een regio die bekend staat om zijn boeiende bands. Misschien ben ik fout: bestaat er toch een actieve en dynamische muziekscène in dat deel van Amerika?

Steve Hauschildt: 'Daar is niks' is een passende omschrijving, maar in de kunstwereld bestaat er niet zoiets als 'perfecte isolatie'. Pere Ubu zijn van Cleveland maar hun muzikale benaderingswijze is wel radicaal verschillend. Ik zou niet beweren dat er een actieve en dynamische muziekscène bestaat in Cleveland, maar er bestaat wel een experimentele underground in de Midwest met een aantal mensen die gelijke paden bewandelen.

PW: 'Does it look like I'm here' is een bijna volledig instrumentaal album. Ik meende vocals of een vocoder te horen op sommige nummers, bijvoorbeeld op het einde van het 12 minuten durende 'Genetics'.

Steve Hauschildt: Er staan wat goed verborgen vocals op sommige nummers. De enige die ik daarvan bijdroeg, staan op het einde van 'Double helix'. We gebruikten geen vocoders maar onze stemmen werden wel grondig bewerkt. Emeralds begon als een songgerichte band. Tot vandaag blijven we stemmen gebruiken en zelfs zingen. Als het ooit van pas komt, dan brengen we een album uit met vocals en songs.

interview met Steve Hauschildt van Emeralds verscheen op http://www.cuttingedge.be/column/3517-de-kroonjuwelen-van-amerika-over-does-it-look-like-i-m-here-van-emeralds

Over Emeralds en hun band met België, zie: http://www.factmag.com/2010/05/16/emeralds-jewel-purpose/

'Living with yourself' van Emeralds gitarist Mark McGuire komt binnenkort uit op Editions Mego, www.editionsmego.com, cd review binnenkort op www.cuttingedge.be.