Interview met Peter W.

Fragmenten uit een interview met Peter W. voor een niet nader bepaald medium.

Peter, je laatste papieren publicatie dateert van november 2008. We zijn nu maart 2010. Waar blijven je poëtische uitspattingen?

De poëzie dient het leven. Niet omgekeerd...

Wat wil je daarmee zeggen?

Poëzie is de plaats in jezelf waar anderen niet bij kunnen komen. Het is er soms eenzaam en donker. Ik heb die plek verlaten.

Waar ben je nu?

Alles spande plots samen om me gelukkig te maken. Het was onontkoombaar. Ik leef waar ik wil leven. Ik ben met de vrouw waar ik bij wil zijn. Ik heb een werk dat me niet al te veel stresseert. Gedichten komen er voorlopig niet meer uit.

En de poëzie dan?

De poëzie is ok! Ik heb een omvangrijk corpus van in totaal 300 à 400 gedichten die ik in enkele jaren bijeenschreef. Dat daar op dit moment niet veel mee gebeurt, is niet erg. Een schrijver moet kunnen stoppen. Het is voorlopig genoeg geweest! De rest is voor zij die na me komen. Ik heb in bijna alle literaire media gepubliceerd. Eén van mijn laatste Nederlandstalige gedichten werd overal gepubliceerd waar ik het aanbood. Wat kun je nog meer verwachten? Ik wou dat proces niet verder uitbuiten. Ik had heus geen zin om in een Groot Gezinsverzenboek terecht te komen...

Volg je de literatuur nog?

Ja, vanop een afstand volg ik alles op de voet... Ik lees heel vreemde dingen. De mercantiele uitgeverij Lannoo heeft Boekerij Meulenhoff overgenomen. De Vlaamse pers juicht dat toe. Maar het is een Pyrrusoverwinning. Lannoo heeft al jaren geen poëzie meer uitgegeven wegens onrendabel. Dat wordt dus een literair bloedbad.

En verder?

Wel, nog zo'n raar bericht: ik las dat Willy Tiberghien nog minstens drie jaar aanblijft als directeur van het Gentse Poëziecentrum. Dat is zeer nefast voor de Vlaamse poëzie. Het betekent dat we nog minstens 3 jaar moeten wachten op hoop, verjonging, evolutie en vernieuwing in de poëzie. De stasis is compleet.

En de jonge dichters in Vlaanderen en Nederland?

Ik lees te weinig lijden in hun poëzie. Ik zie een jong literair koppel dat op het punt staat om te trouwen en dolgelukkig met elkaar omgaat en elkaar letterlijk literair bevrucht. Dat lijdt tot een soort middelmatige Humo-poëzie die me vreemd is. Ze zouden beter ophouden met dichten en zich inspannen om gelukkig te zijn met elkaar in plaats van literatuur te willen schrijven. Zo'n schrijven leidt toch tot niks! Geef mij maar de onmogelijke maar essentiële liefde tussen Paul Celan en Ingeborg Bachmann. Dat is bloed, slijm en tranen.

Zijn er ook lichtpunten?

Jazeker! Ik verheug me erop dat de hoogbejaarde Vlaamse dichter Willy Roggeman de laatste twee jaar weer volop publiceert. Hij staat terug in de belangstelling. Bij Het Balanseer kwamen in een paar jaar tijd drie nieuwe boekjes uit van Roggeman. Dat is misschien een positief neveneffect van de dood van de mediatieke Hugo Claus. Na de dood van Claus is Roggeman eindelijk uit zijn schaduw kunnen treden. Men vindt Roggeman hermetisch en cerebraal. Zijn werk noemt men soms een 'stenen engel'. Ik ben het daar niet mee eens. 'Mythologica - Tien lyrische veren op gedeukte hoed' uit 'De gedichten 1953-2002' vind ik een zeer ontroerende, gevoelige en geraffineerde gedichtenreeks. Hij is de allergrootste. Veel groter dan Claus. Dat zal nog blijken.

Wat brengt de nabije toekomst voor je, Peter?

Literatuur is opboksen tegen de onverschilligheid. Dat leerde ik de laatste 5 jaar. Onverschilligheid is een ziekte in Vlaanderen en Nederland. Het is een vicieuze cirkelredenering. Klaag de onverschilligheid aan, men haalt de schouders op. Als het niet zo triest was, zou ik ermee lachen. Niemand weet nog wat belangrijk is of niet. Je leest elke dag wel dezelfde onzin in de media en op het internet. Als ik reis, heb ik dat gevoel veel minder. Ik concentreer me tegenwoordig liever op het leven tout court. Weet je wat dat betekent, het leven? De literatuur krijgt daar een plaats in, maar niet ten koste van alles...

Waar luister je naar?

Kregelige plaatjes! 'Couture Cosmetique' en 'Means from an end' (die met de beruchte Marx Hegel-Scan 4mm Data Cartridge op de cover) van Terre Thaemlitz uit respectievelijk 1997 en 1998. Ze was haar tijd blijkbaar ver vooruit. Na meer dan 10 jaar voegt cd-rot een extra stoorzender toe aan de maatschappijkritische soundscapes en overpeinzingen van dame Thaemlitz.

Wat lees je nu?

Ik lees Peter Sloterdijk over E.M. Cioran in het nawoord van "Cafard", de prachtige audiouitgave van Supposé met foto's, interviews en persoonlijke documenten van de Roemeense doctor desperationis. Er ist nach Kierkegaard der einzige Denker von Rang, der die Einsicht unwiderruflich gemacht hat, dass keiner nach sicheren Methoden verzweiflen kann.