Cindytalk : "A Dark Night of the Soul"

Cindytalk oftewel Gordon Sharp behaalde faam als één van de sirenenstemmen op het eerste album van This Mortal Coil in 1984. Met zijn bijna vrouwelijke stem zong hij niet alleen ‘Kangaroo’ van de onlangs overleden Alex Chilton de onvergetelheid in, maar hij redde ook ‘Fond affections’ van Rema Rema van de obscuriteit én hij zong ‘A single wish’ met de helft van de Cocteau Twins. Sombere nummers waren het, waarin het doodsverlangen centraal stond. Begin jaren tachtig verrijkten de zwarte gothics het straatbeeld. Sharp trad steevast op in een vrouwenjurk.

Sharp of Cinder loste de verwachtingen nadien nooit in. Deels moedwillig, want hij wees een aanbod af om zanger te worden van een band die Duran Duran heette. De loopbaan van Sharp deinde al die jaren als een achtbaan op en neer. Problemen met platenmaatschappijen en een hang naar experiment nekten zijn vroege projecten. In de jaren tachtig bracht hij in totaal slechts twee albums uit: het machtige ‘Camouflage heart’ en het nog betere ‘In this world’. De goths verdwenen uit het straatbeeld. Sharp bleef. De jaren negentig leverden een viertal wisselvallige albums op, waarvan ‘Wappinschaw’ veruit de meest gedenkwaardige is. De ganse back catalogue van Cindytalk lijkt buiten die eerste twee albums trouwens nagenoeg onvindbaar.

De laatste jaren duikt de experimentele transgender warrior weer geregeld op met nieuw werk. Dankzij een deal met het Weense experimentele label Editions Mego bracht hij in nauwelijks twee jaar zelfs drie nieuwe albums uit. ‘Up here in the clouds’ sluit tot onze verrassing bovendien naadloos aan bij zijn verleden van een kwarteeuw geleden. Beginnummer ‘The eight sea’ is een krakende, elektronische oceaan waaruit op elk moment een digitale song to the siren kan opduiken. Helaas blijven we op onze honger zitten. De stem van Sharp blijft achterwege. Wel horen we door het golvengeraas heen een gefnuikte sirenenstem...

Het dreigende ‘We are without words’ vat het goed samen. Sharp zullen we niet te horen krijgen. De donkere en broeierige elektronische soundscapes passen eerder bij de industrial van het begin van de jaren tachtig dan bij het huidig muziekklimaat. In het sissende ‘Guts of London’ horen we ontmenselijkte radiostemmen en geluiden die lijken op het knagen van ratten aan menselijke resten. In het titelnummer klaart de hemel plots op en lijkt de muziek plots boven de wolken te zweven. Dit is wat je noemt: een gouden strot hebben maar er niks meedoen. Kijk maar naar wat er met Scott Walker gebeurde. ‘Up here in the clouds’ zal vooral een oudere generatie aanspreken die heimwee heeft naar het vleermuizentijdperk. Wat ons betreft een gemiste kans.

deze cd review verscheen op http://www.cuttingedge.be/music/reviews/244228-cindytalk-up-here-in-the-clouds-