Alain Bashung - ‘Osez Bashung'

“Tu l’auras toujours ta belle gueule/tu l’auras ta superbe/à défaut d’éloquence”. Als we enkele albums zouden moeten selecteren uit onze collectie, dan zouden ‘Fantaisie militaire’ en ‘L’imprudence’ van Alain Bashung er zeker bij zijn. Na een wispelturig parcours bracht hij twee albums uit, die de normen van het Franse chanson ruimschoots overschreden. Intenser en poëtischer dan Brel, scherper dan Gainsbourg en donkerder dan Noir Désir: ‘Fantaisie militaire’ en 'L’imprudence’ behoren muzikaal tot het beste dat ooit uit het Franse taalgebied kwam. Zes jaar duurde het voor Bashung een opvolger bedacht. In 2008 bracht hij zijn artistieke testament ‘Blue pétrole’ uit. Commercieel gezien een kassucces, maar lang niet zo bevlogen als zijn voorgangers. Na zijn vroegtijdige dood in maart 2009, verscheen de één na de andere compilatie. ‘Osez Bashung' is er slechts één van…

Makkelijk is een overzicht van de carrière van Bashung niet. Wars van goedkoop succes verkende hij dertig jaar lang alle hoeken van het Franse chanson: van de mockdisco van ‘What’s in a bird’ tot de rammelende bluesversie van Brels ‘Avec le temps’. Maar we herinneren hem vooral als de in zwart leer gehulde rocker, die gedurende meer dan twee uur de Parijse Olympia in de ban hield, zoals te zien is op ‘Confessions publiques’ uit 2002. De rocker die iets te ruig en te tegendraads was om de massa te bekoren, maar die als sentimentele publiekstoegift ‘Nights in wite satin’ en ‘Les amants d’un jour’ van Edith Piaf croonde.

‘Osez Bashung’ slaagt er niet in om die man te duiden. De compilatie bestaat uit twee delen. Op de eerste cd staan bekende nummers van diverse tijdsperiodes kriskras dooreen. De samenstellers vergaten dat de zanger die in ’81 ‘Gaby oh Gaby’ de hitlijsten inzong, niet dezelfde is dan die in 2002 het complexe ‘Faites monter’ opnam. We missen een duidelijke chronologie en linernotes die een toelichting geven over het hoe en waarom van de nummers. Weinig verrassingen hier, wel een willekeurige selectie nummers uit ‘Fantaisie militaire’, ‘L’imprudence’ en een ripoff van ‘Bleu pétrole’ (vijf!).

De tweede cd bevat interpretaties van standards en maakt duidelijk dat Bashung worstelde met zijn plek in het muzieklandschap. Zijn versie van ‘Le sud’ van Nino Ferrer is te vlak. Wel doorvoeld zijn ‘Le tango funèbre’ van Brel, ‘Bruxelles’ van Dick Annegarn, een briljante adaptatie van ‘Les mots bleus’ van Christophe en de Gainsbourg-imitatie ‘L’homme à tête de chou’. Als graaibox kan ‘Osez Bashung’ dienen, maar er bestaan betere overzichten van ’s mans loopbaan. Een simpele zoektocht via Google volstaat.

recensie op http://www.cuttingedge.be/music/reviews/263115-alain-bashung-osez-bashung-

Alain Bashung, 'Osez Bashung', Barclay, 2010.

Noot: Een betere comp is 'Les 50 plus belles chansons' van Bashung, verschenen in maart 2009. Drie cds voor slechts 20€ met alle essentïële nummers, waaronder 'Happe', 'Elvire', 'Toujours sur la ligne blanche', 'Alcaline', 'Rebel' en vele anderen.